mijn dochter Sam houdt niet van groepswerk. Ze vindt het niet leuk om haar aandacht te verplaatsen tussen mensen die snel achter elkaar spreken, soms over elkaar heen, en die op de een of andere manier een actieplan ontwikkelen terwijl ze nog een commentaar van minuten eerder verwerkt. Ook kijkt ze niet graag toe hoe haar bijdragen worden genegeerd, zelfs als (naar mijn mening) die ideeën vruchtbaarder kunnen worden nagestreefd dan het idee dat de dag draagt., Omdat ze niet kan deelnemen aan de Gemakkelijke relatie van haar klasgenoten, lijken ze haar aanwezigheid te tolereren in plaats van te waarderen. Sam werkt liever alleen en dat respecteer ik.
Ik erken ook dat de samenleving mensen nodig heeft die goed met anderen werken, en de samenleving heeft mensen nodig die goed alleen werken., Picasso zocht nooit medewerkers voor Guernica; de meeste schrijvers, hoewel ze redacteuren en klankborden waarderen voor hun ideeën, schrijven in eenzaamheid. Eenzaamheid is een geldige voorkeur.
daarom kromp ik ineen toen ik een artikel las dat stelde: “ons sociale brein—dat aanleiding geeft tot onze capaciteit om mensen, interacties en relaties te beheren—is het krachtigste onderdeel van menselijke intelligentie.”Ik krimp altijd ineen als ik verklaringen lees dat sommige menselijke kenmerken “meest krachtig” zijn, omdat de verklaring meestal het doel van de auteur dient om zichzelf te promoten., Of het verheft zijn of haar vaardigheden tot het toppunt van prestatie, of het bevordert de vaardigheden die de auteur wordt betaald om te onderzoeken en te onderwijzen aan anderen. Door het “sociale brein” te promoten als de sine qua non, de meest waardevolle eigenschap die we bezitten, vernedert de auteur impliciet ons allemaal wiens talenten elders liggen.maar ik realiseer me dit schooljaar dat sociale tekorten, althans voor Sam, een prijs dragen waar ik nooit aan had gedacht: onmogelijke verwachtingen van zichzelf. Sam gaat ervan uit dat ze de enige student in haar klas is die een concept niet begrijpt.,
zij gaat ervan uit dat haar moeilijkheid voortkomt uit een inherente ontoereikendheid in haar, nooit uit een slechte verklaring of de moeilijkheid van het materiaal. Keer op keer vraagt ze: “had ik dat moeten weten?”Soms stelt ze de vraag in stilte, en soms vraagt ze door tranen. En ik realiseer me dat ze niet weet wat ze had moeten weten, omdat ze de verwarde uitdrukkingen van de andere studenten niet kan herkennen, noch gaat ze in gesprek over de klas., Mijn jongere dochter, Kelly, begon dit jaar met de middelbare school, en ik ben verbaasd om te horen hoeveel discussie plaatsvindt via sociale media elke avond. De kinderen herinneren elkaar aan de huiswerkopdrachten, vergelijken antwoorden, vragen elkaar om uitleg en klagen over hun leraren. De meeste ouders zullen niet verrast zijn om over dit gebabbel te horen, maar degenen onder ons wiens kinderen autistisch zijn, zijn nooit getuige van deze geruststellende uitwisselingen.
had ik dat moeten weten?, De wereld lijkt onvoorspelbaar, omdat een overvloed aan zintuiglijke informatie Sam ‘ s hersenen heeft overspoeld zonder onderscheid sinds de dag dat ze werd geboren. Het bepalen van causaliteit impliceert het kiezen van informatie uit deze overbelasting, vaak willekeurig. Gezond verstand omvat het blokkeren van veel van de informatie, opnieuw willekeurig. Wat is er gemist? Was het belangrijk? Is de relevante informatie ooit onthuld?
De meeste mensen bouwen hun identiteit gedeeltelijk op door hun ervaringen te vergelijken met die van andere mensen., Kinderen vergelijken cijfers, Atletische dapperheid en gezinnen. Ze weten of ze het “coole” merk schoenen dragen door te luisteren en te kijken. En dan beslissen ze of ze erom geven. Ze leren door de puberteit te navigeren met zijn hoogte-en dieptepunten door de mensen om hen heen te onderzoeken en door (althans voor meisjes) elke sociale interactie met hun beste vrienden te ontleden. Ze leren om te rebound van mislukking door te kijken naar anderen ook falen en door te leren dat hun vrienden nog steeds als hen, ongeacht hun prestaties.,
zonder een sociaal brein wordt imperfectie nooit “genormaliseerd”; de kalmerende mantra “Everybody feels this way sometimes” kan niet worden geïnternaliseerd. Ik vind het prima dat mijn dochter haar eigen gezelschap verkiest en haar eigen daden van creativiteit. Ik ben trots op haar volharding. Ik wou dat ik haar op een dag onwetendheid kon horen pleiten zonder zichzelf daarbij te kleineren. Beperkte kennis weerspiegelt geen falen. Ik wil dat ze gelooft: “het is niet allemaal jouw schuld, mijn mooie kind.”
