Image caption studentenprotesten 50 jaar later: echoes of Paris 1968 but on a small scale
in Frankrijk is protest Theater. En nu het half honderdjarig bestaan van mei 1968 nadert, lijkt het erop dat de rekwisieten uit zijn, het decor de laatste hand krijgt en de acteurs opnieuw hun tekst leren.,de afgelopen weken hebben bepaalde zielen zich kunnen voorstellen dat het Frankrijk van President Emmanuel Macron een zone van grote dramatische turbulentie binnengaat, vergelijkbaar met de gebeurtenissen van 50 jaar geleden, toen studenten-en arbeidersprotesten het land voorgoed veranderden.in de universiteiten van Nanterre en Parijs – uitgangspunt voor de ructies van ’68-zijn er weer sit – ins, slogans en gevechten met de politie.,
Image caption Walls at the Tolbiac campus in Paris were covered with protest slogans
spoorwegwerkers leveren de industriële spier die Renault-auto-werknemers 50 jaar geleden gaven, met drie maanden stakingen tegen Macron ‘ s liberalisering van de staatsspoorweg.en in een hoek van het platteland ten westen, voeren eco-krijgers hun gevechten uit met krachten van de staat, die hen willen verdrijven van de site van een nu verlaten luchthaven.,zonder twijfel zouden al deze bewegingen, en andere van ziekenhuispersoneel, piloten van Air France, ambtenaren van Justitie, enz.toch zijn doorgegaan. maar het jubileum van ‘ 68 heeft hen een historische oomph gegeven, die het ideaal van de grote coming-together, de convergence des luttes (coalescence of struggles), nieuw leven inblaast, die protesten in die tijd motiveerde.een van de talloze spandoeken plaatste het deze week op een campus in Parijs: “de trein die voor mei 1968 moest komen is aangekomen … met een vertraging van 50 jaar.,”
Image copyright AFP
Afbeeldingstekst mei 1968: Politie confronteert studenten bij Sorbonne University in het hart van Parijs
waar ging mei 1968 over?het begon met een studentenbezetting aan de Universiteit van Nanterre in Parijs. Toen de campus werd gesloten verhuisde het protest naar Sorbonne University, in het hart van Parijs.,duizenden linkse studenten eisten een hervorming van het” burgerlijke “universitaire systeem en een einde aan de”politiestaat” van President Charles De Gaulle. Frankrijk werd gegrepen door een culturele omwenteling – een jeugdopstand tegen wat werd gezien als een autoritair establishment.er waren dagen van running gevechten in het centrum van Parijs tussen studenten-gooien kasseien – en baton-zwaaiende CRS oproerpolitie, die traangas afgevuurd. Honderden raakten gewond en bijna 500 studenten werden gearresteerd.,de vakbonden sloten zich aan bij de protesten en organiseerden stakingen in de industrie en het vervoer, in een streven naar betere arbeidsomstandigheden. de stakingen verspreidden zich over Frankrijk tot ongeveer 10 miljoen arbeiders het land lamlegden. Sommigen vreesden dat er een communistische revolutie op komst was.de Gaulle wist de crisis te bezweren door het parlement te ontbinden, de noodtoestand te bedreigen en in juni verkiezingen uit te roepen. Zijn aanhangers verzamelden zich in Parijs en zijn conservatieve partij triomfeerde in de verkiezingen.,
terug in de tijd met de 1968 rebellen
Mei 1968 protesten, die verlamd Frankrijk
de Verschillende interpretaties
copyright foto: AFP
Afbeelding bijschrift van De rellen overspoelde het quartier Latin van Parijs – een bolwerk van links
Nu, als de huidige verhitte discussies in de media gaan om te laten zien, de meningen verschillen enorm in Frankrijk over de vraag of Mei ’68 was een goede of slechte zaak.,voor sommigen was het een moment van bevrijding van de repressieve hypocrisie van de oorlogsgeneratie. als het verkeerde in utopische linkse ideologie, nou dat was gewoon deel van de Franse traditie en niet te serieus worden genomen.maar voor tegenstanders betekende het de ontbinding van familie, school en natie, en luidde de toekomstige komst van die hedendaagse vloeken in: politieke correctheid en moreel relativisme. weer anderen zien zijn echte overwinning als de viering van het individualisme, waardoor het Amerikaanse consumentisme ongehinderd zijn overname van Frankrijk zou genieten.,
Image copyright Getty Images
Image caption de botsingen in mei 1968 resulteerden in veel blessures en veel schade
voor de filosoof en voormalig minister van onderwijs Luc Ferry, een sterke criticus van mei ’68, was het noodzakelijk dat traditionele waarden geliquideerd werden, zodat het mondiale kapitalisme zijn vleugels kon spreiden. maar waar beide partijen het over eens zijn, zijn twee dingen: ten eerste het fundamentele belang van mei 1968. Niemand zegt dat het er niet toe deed.,
en ten tweede, ze zijn het erover eens dat het noemen van het “Mei ’68” is slechts een vorm van steno. de studentenprotesten waren de explosie, maar de sociale veranderingen die tot hen leidden gingen meer dan tien jaar terug.mei ‘ 68 maakte met andere woorden deel uit van een historische cyclus.
onopgemerkt en niet gerapporteerd, was de samenleving in de jaren 1960 gespannen tot het punt waarop ze uiteindelijk niet langer stand kon houden.toen barstte het uit en ontketende een nieuwe generatie die de culturele en economische leiders van Frankrijk zouden worden.
de schrijvers van slogans op de muren van de collegezaal verdienden fortuinen in de reclame.,
overeenkomsten en contrasten
Is er iets vergelijkbaar met de studentenprotesten van 2018?
op één niveau, misschien. De demonstranten van vandaag dringen aan op een linkse agenda gebaseerd op het idee van universele toegang tot hoger onderwijs. Niet zo anders.
en waar, ze zijn slechts een kleine minderheid van de totale studentengroep. Maar dan, beroemd, de protesten van 50 jaar geleden werden gestart door slechts 100 mensen in Nanterre.,
Image caption schade na de sit-in van deze maand op Tolbiac campus wordt geschat op € 700.000 (£610.757)
ga echter dieper en de vergelijkingen vallen uiteen.
In mei 1968 verhuisden de studenten met de ‘sweep of history’.
tijden veranderden, en ze maakten deel uit van de verandering.
ze waren optimistisch omdat ze wisten dat het komende tijdperk van hen was.,
Image copyright AFP
Image caption Franse studenten verzetten zich tegen hervormingen die hun keuze van cursussen zouden beperken
daarentegen zijn de huidige studentenactivisten pessimistisch, omdat ze voelen dat hun tijd voorbij is.
het Franse universitaire systeem dat zij verdedigen is een ernstige mislukking geweest. Vandaag de dag voltooit slechts een derde van de studenten hun opleiding binnen de normale drie jaar.
honderdduizenden stoppen omdat ze cursussen volgen waarvoor ze fundamenteel ongeschikt zijn.,
dat komt door het dogma van niet-selectie, dat de Macron-regering wil beëindigen.
vandaag roepen de studentendemonstranten niet op tot verandering, maar tot behoud.
ze bevinden zich aan het einde van een historische cyclus, niet op het punt van maximale stuwkracht. In tegenstelling tot mei ’68, hebben ze geen significante echo in de samenleving als geheel.
alles wat ze kunnen doen is hun delen uitspelen. Maar het stuk is maar half herinnerd, de regisseur is afwezig en het theater is bijna leeg.
