Good Mood

de meest illustere van de cynische filosofen, Diogenes van Sinope dient als sjabloon voor de cynische wijze in de oudheid. Een vermeende student van Antisthenes, Diogenes handhaaft zijn leraar ascese en nadruk op ethiek, maar brengt naar deze filosofische posities een dynamiek en gevoel voor humor ongeëvenaard in de geschiedenis van de filosofie., Hoewel oorspronkelijk uit Sinope, de meerderheid van de verhalen die zijn filosofische biografie plaatsvinden in Athene, en een aantal van de meest gevierde van deze plaats Alexander De grote of Plato als zijn foil.It wordt betwist of Diogenes iets schriftelijk heeft achtergelaten. Als hij dat deed, zijn de teksten die hij componeerde sindsdien verloren gegaan. In cynisme, leven en schrijven zijn twee componenten van de ethische praktijk, maar Diogenes is veel als Socrates en zelfs Plato in zijn gevoelens met betrekking tot de superioriteit van directe verbale interactie over het geschreven verslag., Diogenes berispt Hegesias nadat hij vraagt om een van Diogenes’ schrijftabletten te mogen lenen: “je bent een simpleton, Hegesias; je kiest geen geschilderde vijgen, maar echte; en toch ga je voorbij de ware opleiding en zou jezelf toepassen op geschreven regels” (Diogenes Laertius, Lives of Eminent Philosophers, Boek 6, hoofdstuk 48). Bij het reconstrueren van Diogenes’ ethische model, is het leven dat hij leefde net zo veel zijn filosofische werk als alle teksten die hij kan hebben gecomponeerd.,

inhoudsopgave

1. leven
2. Filosofische Praktijk: a Socrates Gone Mad
3. referenties en verder lezen

1. Leven

Het uitzonderlijke karakter van het leven van Diogenes veroorzaakt enige moeilijkheden bij het bepalen van de exacte gebeurtenissen waaruit het leven bestaat. Hij was een burger van Sinope die ofwel vluchtte of werd verbannen vanwege een probleem met het beschadigen van valuta. Dankzij Numismatisch bewijs is de vervalsing van Sinopeaanse munten een gebeurtenis waarover zekerheid bestaat., De details van het beschadigen zijn echter duisterder: “Diocles vertelt dat hij in ballingschap ging omdat zijn vader het geld van de staat werd toevertrouwd en de munten vervalste. Maar Eubulides zegt in zijn boek over Diogenes dat Diogenes zelf dit deed en gedwongen werd om samen met zijn vader het huis te verlaten” (Diogenes Laertius, Lives of Eminent Philosophers, Boek 6, hoofdstuk 20). Of het nu Diogenes of zijn vader was die de munt onteerde, en om welke reden dan ook, de daad leidde tot de verhuizing van Diogenes naar Athene.

Diogenes ‘ biografie wordt, historisch gezien, alleen maar schetsen., Bijvoorbeeld, een verhaal beweert dat Diogenes werd aangespoord door het orakel van Delphi om de politieke munt te vervalsen, maar verkeerd begrepen en beschadigd de staat munt (Diogenes Laertius, Lives of Eminent Philosophers, Boek 6, hoofdstuk 20). Een tweede versie vertelt over Diogenes reizen naar Delphi en het ontvangen van dit zelfde orakel nadat hij al had veranderd de munt, het veranderen van zijn misdaad in een roeping., Het is ten slotte de vraag of Diogenes ooit het orakel heeft geraadpleegd; het Delphische advies is merkwaardig dicht bij Socrates ‘ eigen bevel, en de verwevenheid van leven en legende in het geval van Diogenes is net zo substantieel.eenmaal in Athene nam Diogenes een bad, of een pithos, voor een verblijf. In Lives of Eminent Philosophers, het is gemeld dat Diogenes ” had geschreven aan iemand om te proberen en het verkrijgen van een huisje voor hem. Toen deze man er lang mee bezig was, nam hij voor zijn verblijf het bad in de Metroön, zoals hij zelf in zijn brieven uitlegt ” (Diogenes Laertius, Boek 6, hoofdstuk 23)., Blijkbaar ontdekte Diogenes dat hij geen behoefte had aan conventionele beschutting of andere “lekkernijen” van het hebben gekeken naar een muis. De les die de muis leert is dat hij in staat is zich aan elke omstandigheid aan te passen. Dit aanpassingsvermogen is de oorsprong van Diogenes’ Legendarische askēsis, of training.Diogenes Laertius meldt dat Diogenes van Sinope “viel in” met Antisthenes die, hoewel niet in de gewoonte van het nemen van studenten, werd versleten door Diogenes’ volharding (Lives of Eminent Philosophers, Boek 6, hoofdstuk 22)., Hoewel dit verslag op argwaan is gestuit, vooral gezien de waarschijnlijke data van de aankomst van Diogenes in Athene en de dood van Antisthenes, ondersteunt het de perceptie dat de basis van Diogenes’ Filosofische Praktijk bij Antisthenes ligt.een andere belangrijke, hoewel mogelijk verzonnen, episode in Diogenes’ leven draait om zijn slavernij in Korinthe nadat hij gevangen is genomen door piraten. Toen hem werd gevraagd wat hij kon doen, antwoordde hij “regeerders”, wat precies is wat hij ooit kocht door Xeniades., Hij kreeg de leiding over de zonen van Xeniades, die zijn ascetische voorbeeld leerden volgen. Het ene verhaal vertelt over Diogenes’ vrijlating nadat hij een gekoesterd lid van het huishouden werd, een ander beweert dat Xeniades hem onmiddellijk bevrijdde, en nog een ander beweert dat hij oud werd en stierf in Xeniades’ huis in Korinthe. Welke versie ook Waar is (en natuurlijk kunnen ze allemaal vals zijn), het doel is hetzelfde: Diogenes de slaaf is vrijer dan zijn meester, die hij terecht overtuigt zich te onderwerpen aan zijn gehoorzaamheid.,hoewel de meeste verhalen het erover eens zijn dat hij oud leefde— sommigen suggereren dat hij tot negentig leefde— zijn de verhalen over de dood van Diogenes niet minder talrijk dan die van zijn leven. De mogelijke doodsoorzaak is een vrijwillige dood door zijn adem in te houden, een ziekte veroorzaakt door het eten van rauwe octopus, of dood door hondenbeet. Gezien het verfraaide gevoel van elk van deze rapporten, is het waarschijnlijker dat hij stierf van ouderdom.

2., Filosofische Praktijk: Een Socrates gek geworden

wanneer Plato wordt gevraagd wat voor soort man Diogenes is, antwoordt hij, “een Socrates gek geworden” (Diogenes Laertius, Boek 6, hoofdstuk 54). Plato’ s label is representatief, want Diogenes ‘ aanpassing van socratische filosofie is vaak beschouwd als een van degradatie. Sommige geleerden hebben Diogenes begrepen als een extreme versie van socratische wijsheid, die een fascinerend, zij het primitief, moment biedt in de geschiedenis van het oude denken, maar die niet verward moet worden met de serieuze zaak van de filosofie., Deze lezing wordt beïnvloed door de mengeling van schaamteloosheid en askēsis die Diogenes’ biografie raadsel. Dit begrip gaat echter voorbij aan de centrale plaats van de rede in de praktijk van Diogenes.

Diogenes ‘ gevoel van schaamteloosheid wordt het best gezien in de context van cynisme in het algemeen. In het bijzonder komt het echter voort uit een herpositionering van de conventie onder de natuur en de rede. Een leidend principe is dat als een daad niet beschamend is in het privé, diezelfde daad niet beschamend wordt gemaakt door in het openbaar te worden uitgevoerd., Bijvoorbeeld, het was in strijd met de Atheense conventie om te eten op de markt, en toch zou hij daar eten voor, zoals hij uitlegde toen verweten, het was op de markt dat hij voelde honger. De meest schandalige van dit soort activiteiten betreft zijn onfatsoenlijke gedrag op de markt, waarop hij reageerde “hij wenste dat het zo gemakkelijk was om de honger te verlichten door een lege maag te wrijven” (Diogenes Laertius, Lives of Eminent Philosophers, Boek 6, hoofdstuk 46).,Diogenes wijst erop dat het de conventies zijn die geen reden hebben: “de meeste mensen, zou hij zeggen, zijn zo bijna gek dat een vinger het verschil maakt. Want als je met je uitgestrekte middelvinger mee gaat, zal iemand je gek vinden, maar als het de pink is, zal hij dat niet denken” (Diogenes Laertius, Lives of Eminent Philosophers, Boek 6, hoofdstuk 35). In deze filosofische fragmenten speelt de rede duidelijk een rol., Er is een verslag dat Diogenes “voortdurend zou zeggen dat Voor het gedrag van het leven we juiste rede of een halter nodig hebben” (Diogenes Laertius, Lives of Eminent Philosophers, Boek 6, hoofdstuk 24). Voor Diogenes, elk individu moet ofwel toestaan reden om haar gedrag te begeleiden, of, net als een dier, zal ze moeten worden geleid door een riem; reden leidt iemand weg van fouten en naar de beste manier om te leven. Diogenes veracht dus geen kennis als zodanig, maar veracht pretenties tot kennis die geen doel dienen.

hij is vooral minachtend over sofismen., Hij weerlegt een argument dat een persoon hoorns heeft door zijn voorhoofd aan te raken, en op dezelfde manier gaat hij tegen de bewering in dat er niet zoiets is als beweging door rond te lopen. Hij elders betwist platonische definities en hieruit komt een van zijn meer memorabele acties: “Plato had de mens gedefinieerd als een dier, tweevoetig en vederloos, en werd toegejuicht. Diogenes plukte een gevogelte en bracht het naar de collegezaal met de woorden: ‘Hier is Plato’ s Mens.,’Waardoor er aan de definitie werd toegevoegd, ‘brede nagels hebben'” (Diogenes Laertius, levens van eminente filosofen, Boek 6, hoofdstuk 40). Diogenes is een harde criticus van Plato, regelmatig geringschattend Plato ‘ s metafysische bezigheden en daarmee signaleren een duidelijke breuk van voornamelijk theoretische ethiek.Diogenes ‘ talent voor het ondermijnen van sociale en religieuze conventies en het ondermijnen van politieke macht kan lezers verleiden om zijn positie als louter negatief te zien. Dit zou echter een vergissing zijn., Diogenes is duidelijk omstreden, maar hij is zo omwille van het bevorderen van de rede en deugd. Uiteindelijk is het voor een mens om in overeenstemming te zijn met de natuur om rationeel te zijn, want het ligt in de natuur van een mens om te handelen in overeenstemming met de rede. Diogenes heeft moeite om zulke mensen te vinden, en drukt zijn gevoelens over zijn moeilijkheid theatraal uit. Diogenes zou “op klaarlichte dag een lamp aangestoken hebben en zei, terwijl hij rondging,’ ik ben op zoek naar een mens ‘” (Diogenes Laertius, Lives of Eminent Philosophers, Boek 6, hoofdstuk 41).,

voor de Cynici wordt leven in overeenstemming met de rede geleefd in overeenstemming met de natuur, en daarom is leven in overeenstemming met de rede groter dan de grenzen van conventie en de polis. Bovendien beweren de Cynici dat zo ‘ n leven het leven waard is. Als een dakloze en berooide ballingschap beleefde Diogenes de grootste tegenslagen waarvan de tragedianen schrijven, en toch stond hij erop dat hij het goede leven leidde: “hij beweerde dat hij tegen het geluk moed kon verzetten, tegen de conventies van de natuur, tegen de hartstocht van de rede” (Diogenes Laertius, Lives of Eminent Philosophers, Boek 6, hoofdstuk 38).

3., References and Further Reading

• Billerbeck, Margarethe. Die Kyniker in der modernenforschung. Amsterdam: B. R. Grüner, 1991.Branham, Bracht en Marie-Odile Goulet-Cazé, eds. The Cynics: The Cynic Movement in Antiquity and Its Legacy. Berkeley: University of California Press, 1996.Dudley, D. R. A History of Cynicism from Diogenes to the 6th Century A. D. Cambridge: Cambridge University Press, 1937.Goulet-Cazé, Marie-Odile. L ‘ Ascèse cynique: Un commentaire de Diogène Laërce VI 70-71, Deuxième édition. Paris: Libraire Philosophique J. VRIN, 2001.,Goulet-Cazé, Marie-Odile en Richard Goulet, eds. Le Cynisme ancien et ses prolongements. Paris: Presses Universitaires de France, 1993.
• Diogenes Laertius. Lives of Eminent Philosophers Vol. I-II. Trans. R. D. Hicks. Cambridge: Harvard University Press, 1979.
• Long, A. A. en David N. Sedley, eds. The Hellenistic Philosophers, Volume 1 en Volume 2. Cambridge: Cambridge University Press, 1987.
• Malherbe, Abraham J., ed. en trans. De Cynische Brieven. Missoula, Montana: Scholars Press, 1977.Navia, Luis E. Diogenes van Sinope: The Man in the Tub., Westport, Connecticut: Greenwood Press, 1990.
• Navia, Luis E. Classical Cynicism: A Critical Study. Westport, Connecticut: Greenwood Press, 1996.
• Paquet, Léonce. Les Cyniques grecs: fragments et témoignages. Ottawa: Presses de l ‘Universitaire d’ Ottawa, 1988.