Good Mood

funkcja aldosteronu

główną funkcją aldosteronu jest zwiększenie wchłaniania zwrotnego w drugiej części dystalnego kanalika nefronu i kanałów zbierających. Podczas pracy specyficznie w tym miejscu hormon wiąże się z receptorami mineralokortykoidowymi na błonie dystalnych kanalików. Po związaniu zwiększa się przepuszczalność błony kanalików dystalnych. Ułatwia to przenikanie potasu i sodu. Aldosteron aktywuje również mechanizm wydzielania jonów wodorowych w kanałach zbierających., Reguluje to pH osocza i dlatego jest ważne w równowadze kwasowo-zasadowej. Przyjmuje się również, że aldosteron odgrywa dalszą rolę w uwalnianiu hormonu antydiuretycznego (wazopresyny lub ADH) z przysadki mózgowej, przy czym więcej wody jest ponownie wchłaniane do organizmu przez nefron. Jednak aldosteron wpływa tylko na około 3% całkowitego wchłaniania wody. Dlatego uważa się, że jest to mechanizm dostrajający, który jest bardziej odpowiedni dla małych, regularnych zmian objętości krwi, a nie środek oszczędzający w ostrej utracie krwi.,

aldosteron w RAAS

układ renina-angiotensyna-aldosteron lub RAAS regulują ciśnienie krwi za pomocą jednej ścieżki złożonej z różnych hormonów. Hormony te-renina, angiotensyna i aldosteron-współpracują ze sobą w celu produkcji enzymów odpowiedzialnych za zwężenie naczyń krwionośnych i regulują wydzielanie i wydalanie w nerkach. Układ renina-angiotensyna działa wraz z układem renina-angiotensyna w celu szybkiej kontroli ciśnienia tętniczego krwi, jeśli zajdzie taka potrzeba.,

renina lub angiotensynogenaza jest enzymem i hormonem wytwarzanym przez nerki i jest uwalniana, gdy poziom płynów w organizmie spada. Hipowolemia może być spowodowana odwodnieniem, niskim spożyciem wody, długotrwałą biegunką lub wymiotami, utratą krwi i zakażeniami ogólnoustrojowymi. Nerka wymaga kija w celu uwolnienia reniny. Jest on podawany przez autonomiczny układ nerwowy, który reaguje na sygnały wysyłane z wyspecjalizowanych komórek baroreceptora w ścianach serca i głównych tętnic., Istnieją dwa rodzaje baroreceptor-wysokie i niskie ciśnienie. Wykrywają poziom rozciągnięcia w tętnicy, żyle lub mięśnia sercowego. Pierwszy znajduje się w łuku aorty i tętnicy szyjnej. Ten ostatni w tętnicach płucnych, większych żyłach i mięśnia sercowego. Gdy baroreceptory zauważą spadek objętości krwi, renina jest uwalniana. Renina przekształca angiotensynogen w angiotensynę I.

Angiotensynogen jest białkiem prekursorowym i jest wytwarzany w wątrobie. W obecności reniny angiotensynogen przekształca się w angiotensynę I, kolejny prekursor., Do wytworzenia ostatecznej postaci, czyli angiotensyny II, potrzebny jest inny enzym wytwarzany przez płuca, zwany enzymem konwertującym angiotensynę lub Ace. Termin ACE może być znany, ponieważ inhibitory ACE są popularnymi lekami stosowanymi do kontroli przewlekłego wysokiego ciśnienia krwi. Hamując ten enzym, naczynia krwionośne rozluźniają się (patrz rysunek poniżej), a ciśnienie krwi nie osiąga niebezpiecznego poziomu. Jeden ACE jest uwalniany, angiotensyna I jest przekształcana w angiotensynę II.,

angiotensyna II wpływa bezpośrednio na ściany naczyń krwionośnych, zwężając je, a tym samym podnosząc ciśnienie tętnicze krwi. Zapewnia również dostęp krwi do najważniejszych narządów, takich jak serce, nerki i płuca. W nerkach angiotensyna II powoduje zwężenie tętnic dostarczających krew do każdego nefronu., Aferent lub arteriole zasilania zwęża się trochę; efferent lub wyjścia arteriole zwęża się znacznie więcej. Powoduje to cofanie się krwi między tymi naczyniami – jest to istotny mechanizm, ponieważ bez ciągłego ciśnienia wymiana jonów, wody i innych cząsteczek nie może odbywać się w nefronie.

oprócz wpływu na mięśnie naczyń krwionośnych, angiotensyna zwiększa również szybkość wchłaniania zwrotnego sodu w nefronie. Zwiększone stężenie sodu przyciąga zwiększone stężenie wody., Wchłaniając więcej sodu do krwi, nefrony automatycznie wchłaniają więcej wody, zwiększając objętość krwi.

angiotensyna II sygnalizuje również uwalnianie aldosteronu z kory nadnerczy. Aldosteron zwiększa objętość wody wchłanianej z powrotem do układu krążenia, umożliwiając jeszcze większą absorpcję sodu. Ponadto, zarówno aldosteron, jak i angiotensyna II sygnalizują uwalnianie hormonu antydiuretycznego (ADH lub wazopresyny) z tylnego płata przysadki mózgowej. Jak sugeruje jedna z jego nazw, ADH jest wazopresorem lub zwężającym naczynia., Zwiększa również reabsorpcję wody w nefronie, jak pokazano poniżej.

aldosteron vs ADH

podczas gdy zarówno aldosteron, jak i hormon antydiuretyczny są hormonami wydzielanymi w celu zwiększenia objętości wody w ciało i oba działają na kanalikach dystalnych i kanalikach zbierających nefron, tu kończą się ich podobieństwa.

ADH jest lipofobowym i szybko działającym hormonem peptydowym., Aldosteron jest lipofilnym, nieco wolniej działającym (ale trwalszym) hormonem steroidowym, a dokładniej hormonem kortykosteroidowym.

aldosteron jest zarówno syntetyzowany, jak i uwalniany z nadnerczy; prohormonowa forma ADH jest wytwarzana w podwzgórzu, ale uwalniana z przysadki mózgowej. Aldosteron wpływa również na ruch cząsteczek sodu przez błonę kanalików nefronowych, zwiększając ich przepuszczalność, podczas gdy ADH sprawia, że błony te są bardziej przepuszczalne dla wody., Oznacza to, że aldosteron zwiększa ciśnienie osmotyczne, a ADH pozwala cząsteczkom wody reagować na tę zmianę.

Baroreflex

gdy poziom ciśnienia krwi wzrasta, receptory wysokiego ciśnienia wysyłają sygnały do mózgu, które obniżają tętno i rozszerzają naczynia krwionośne. Gdy hipowolemia lub nagłe przetoki płynu z układu krążenia występują, takie jak w epizodach synkopowych, receptory niskiego ciśnienia w tętnicach płucnych, dużych żył, i ściany przedsionków i komór zrobić odwrotnie., Wysyłają sygnały do mózgu, które powodują podwyższone tętno i skurcz naczyń krwionośnych. Obie te reakcje są określane jako baroreflex. W zależności od lokalizacji baroreceptorów sygnały podróżują wzdłuż nerwów i kończą się w rdzeniu przedłużonym.

aby obniżyć ciśnienie tętnicze, rdzeń przedłużony aktywuje nerwy przywspółczulne, zmniejszając pojemność minutową serca. Występuje to poprzez wolniejsze tętno i mniej jawne skurcze mięśnia sercowego., Jednocześnie rdzeń przedłużony wysyła sygnały hamujące do nerwów współczulnych, które rozluźniają ściany naczyń krwionośnych, powodując rozszerzenie naczyń krwionośnych. To rozszerzenie oznacza większą przestrzeń dla tej samej ilości krwi, co prowadzi do obniżenia ciśnienia krwi.

aby zwiększyć ciśnienie krwi, rdzeń aktywuje nerwy współczulne, które zwiększają częstość akcji serca i siłę skurczów mięśnia sercowego, które zwiększają pojemność minutową serca. Przywspółczulne nerwy są hamowane, przez co relaksujący wpływ na ściany naczyń krwionośnych jest usuwany i naczynia się zwężają., To popycha większą ilość krwi do mniejszej przestrzeni w układzie krążenia i zwiększa ciśnienie w naczyniach krwionośnych.

rola adrenoceptorów w podnoszeniu i obniżaniu ciśnienia krwi

inne mechanizmy działają również, gdy baroreceptory sygnalizują hipowolemia. Mają one większy wpływ niż RAA i są wprowadzane w życie, gdy ciśnienie spada lub wzrasta poza normalnymi zakresami., Kroki, które prowadzą do wstrząsu krwotocznego w przypadku poważnej utraty krwi, na przykład, są pokazane poniżej. Zauważ, jak niskie objętości krwi prowadzą do niewydolności nerek ze względu na niezdolność do utrzymania ciśnienia w kłębuszku, a więc położyć kres wszelkiej filtracji.

adrenalina jest uwalniana z innego regionu nadnerczy (rdzenia), wraz z neuroprzekaźnikiem noradrenaliny. Tworzą one efekty alfa i beta w celu podniesienia ciśnienia krwi., Oba adrenoceptory alfa i beta składają się z dwóch grup – 1 i 2. Agoniści alfa-1-adrenoreceptor wiążą się z receptorami alfa-1 na obwodowych naczyniach krwionośnych i powodują zwężenie ich mięśni, przetaczając krew do bardziej krytycznych narządów i układów. Agonista to produkt, który w kontakcie z receptorem inicjuje reakcję chemiczną. Agoniści receptorów alfa-2-adrenergicznych wiążą się z receptorami alfa-2 i hamują uwalnianie noradrenaliny (noradrenaliny). Dlatego ma odwrotny efekt funkcji alfa-1., Agoniści receptorów Beta-1-adrenergicznych wpływają na mięsień sercowy, powodując częstoskurcz uzupełniający i kurczliwość, ale także działają w celu uwolnienia reniny, inicjując cykl RAAS. Receptory Beta-2-adrenoreceptor rozszerzają naczynia krwionośne narządów krytycznych, a także drogi oddechowe w celu zwiększenia natlenienia. Szlaki Beta-2 zwiększają również produkcję glukozy i umożliwiają mięśniom szkieletowym znacznie silniejsze skurczenie.

produkcja aldosteronu

nadnercza znajdują się nad nerkami i są również nazywane gruczołami nadnerczowymi., Produkują szeroką gamę hormonów endokrynologicznych, które działają jako przekaźniki chemiczne w granicach ciała. Aldosteron jest produkowany w strefie kłębuszkowej kory nadnerczy, która leży tuż pod powierzchnią. Produkcja aldosteronu wymaga enzymu zwanego syntazą aldosteronu. Wrodzone niedobory syntazy aldosteronu i innych enzymów niezbędnych do wytwarzania aldosteronu prowadzą do hiponatremii i hiperkaliemii. Pokazuje to, że aldosteron utrzymuje przede wszystkim prawidłowy poziom sodu i potasu w organizmie

innym składnikiem aldosteronu jest cholesterol., Ważne jest, aby hormony były oparte na lipidach, aby mogły łatwo i szybko przedostać się do błon fosfolipidowych komórek receptorowych. Interakcja cholesterolu z szeregiem enzymów może wytwarzać liczne hormony steroidowe. Hormony steroidowe lub kortykosteroidy są klasyfikowane jako mineralokortykoidy (aldosteron), glikokortykosteroidy (kortyzol) i kortykosteroidy płciowe (estrogen, progesteron i androgen) w zależności od funkcji. Obraz wyraźnie przedstawia zakres substancji chemicznych wytwarzanych przez nadnercza i gdzie., W prawym górnym rogu małe pudełko pokazuje położenie nadnerczy na górze nerki.

Co to jest Mineralokortykoid?

aldosteron jest mineralokortykoidem, co oznacza, że jego działanie bierze udział w utrzymaniu poziomu minerałów. Po aktywacji aldosteron wiąże się ze specyficznymi pierwiastkami odpowiedzi mineralokortykoidów (mre), gdzie są one w stanie zwiększyć wchłanianie jonów i wody z powrotem do organizmu i ominąć układ wydalniczy., Przekłada się to na wzrost płynów pozakomórkowych, wyższe ciśnienie krwi i niższy poziom potasu w organizmie. Ponieważ aldosteron jest odpowiedzialny tylko za niewielkie ilości wody, jego udział w bardzo wysokim lub niskim ciśnieniu krwi w krótkim okresie jest minimalny, ale jego konsekwentne długoterminowe działanie na równowagę mineralno-solną i wodną jest kluczowe. Ta krytyczna rola może być postrzegana w objawach ludzi, którzy cierpią z powodu choroby nadnerczy.

hiperaldosteronizm

nadprodukcja aldosteronu przez nadnercza jest klasyfikowana jako pierwotna lub wtórna., Pierwotny hiperaldosteronizm w obu nadnerczach jest spowodowany obustronnym przerostem nadnerczy lub zespołem Conna (guz nadnerczy) i jest rzadki. Jednostronny pierwotny przerost nadnerczy jest jeszcze rzadszy, podobnie jak rodzinna, dziedziczna forma.

hiperaldosteronizm wtórny jest bardziej powszechny niż forma pierwotna, ale nadal nie dotyczy znaczącego odsetka globalnej populacji., Jest to spowodowane nadpobudliwością w systemie RAAS, która jest często wynikiem obrzęku, guzów wytwarzających reninę, wodobrzusza i zwężenia tętnicy nerkowej, co prowadzi do niskiej perfuzji krwi do nerek, nawet w obecności normalnej objętości krwi.

objawy pierwotnego hiperaldosteronizmu (lub pierwotnego hiperaldosteronizmu) są nieliczne, ale mogą prowadzić do nadciśnienia, hipokaliemii i hipomagnezemii. Objawy wtórnego hiperaldosteronizmu rozprzestrzeniają się podobnie z bezobjawowego do podwyższonego ciśnienia krwi i niższego poziomu potasu., Bardziej uogólnione objawy, które są często mylone z innymi chorobami są zmęczenie, ból głowy, wielomocz, polidypsja i zasadowica metaboliczna. Stosunek aldosteronu do reniny (arr) test osocza krwi jest stosowany w celu odróżnienia hiperaldosteronizmu pierwotnego od wtórnego.

hipokaliemia jest wynikiem zwiększonego wchłaniania zwrotnego sodu w nefronie – efekt, który jest spowodowany przez hormon aldosteronu, a tym samym zwiększa objętość wody w organizmie. Po ponownym wchłonięciu sodu potas jest wydalany., Poziom magnezu może być niski, ponieważ równowaga elektrolitów w organizmie jest zwykle współzależna. Niski poziom potasu często towarzyszy niski poziom wapnia i magnezu.

hipoaldosteronizm

hipoaldosteronizm jest podobnie rzadką chorobą, która występuje z powodu niedoboru aldosteronu. Niedobór ten dzieli się na hiporeninemiczny lub hiperreninemiczny hipoaldosteronizm – towarzyszący poziom reniny we krwi. Niewielka liczba osób cierpiących na tę chorobę to zazwyczaj pacjenci z nerkami, diabetycy lub poważnie chorzy., Inne czynniki ryzyka obejmują zatrucie ołowiem i leki na serce.

długotrwała hiperkaliemia, wynik hipoaldosteronizmu, ma bezpośredni wpływ na mięśnie, ponieważ potas jest niezbędny do skurczu mięśni. Dlatego niskie objawy aldosteronu obejmują kołatanie serca, osłabienie mięśni i nieregularne bicie serca. Inne to nudności i trudne do kontrolowania wahania ciśnienia krwi.

leki na nadciśnienie

leki na nadciśnienie są podzielone na różne klasy., Ogólne działanie następujących klas zostało omówione w pewnym momencie w tym artykule, ponieważ leki na ciśnienie krwi działają w jednym lub więcej z tych samych regionów, co RAAS.

inhibitory ACE

inhibitory konwertazy angiotensyny hamują stężenie angiotensyny, która jest głównym składnikiem układu reumatoidalnego układu nerwowego. Niższe stężenie angiotensyny oznacza mniejsze zwężenie naczyń krwionośnych. Inhibitory ACE są teratogenne; co oznacza, że płód kobiety w ciąży przyjmującej ten lek będzie również doświadczał niskiego ciśnienia krwi, a także hiperkaliemii i niewydolności nerek.,

leki beta-adrenolityczne

zmniejszając pojemność minutową serca, obniża się ciśnienie tętnicze krwi. Beta-blokery obniżają tempo bicia serca i siłę skurczu mięśnia sercowego. Wiadomo, że leki Beta-adrenolityczne powodują bardzo powolne bicie serca (bradykardia) wynoszące około 30 uderzeń na minutę, a pacjenci muszą być uważnie monitorowani.

blokery receptora angiotensyny II

blokery receptora angiotensyny II (ARB) działają również na układ RAA w bardzo podobny sposób jak w grupie inhibitorów ACE., Różnica między inhibitorem ACE i ARB polega na tym, że ten pierwszy ogranicza główny składnik produkcji angiotensyny II, który zatrzymuje konwersję angiotensyny I do II, podczas gdy ten drugi powstrzymuje końcowy produkt przed wiązaniem się z receptorami naczyń krwionośnych. Efekt tych dwóch grup jest zasadniczo taki sam. Jednak długowieczność inhibitorów ACE i niechęć firm farmaceutycznych do ich zastąpienia tworzą wiele dyskusji na temat tego, który z nich jest lepszym wyborem.,

leki moczopędne

gdy ciśnienie krwi jest wysokie z powodu hipervolemii, zwykle z powodu otyłości, stresu, zaburzeń elektrolitowych, niskiego poziomu aktywności fizycznej, przewlekłego spożycia alkoholu, chorób serca i problemów z nerkami, leki moczopędne mogą usunąć nadmiar płynów poprzez wydalanie sodu. Aby to zrobić i uniknąć konkretnych skutków ubocznych, niektóre grupy pracują na różnych poziomach. Jest to pokazane na poniższym zdjęciu, gdzie pokazane są działania trzech głównych grup w różnych częściach nefronu.,

trzy główne grupy to tiazydowe leki moczopędne, leki moczopędne oszczędzające potas i leki moczopędne pętlowe. Tiazydowe leki moczopędne hamują wchłanianie zwrotne jonów sodu i chlorków we wczesnym okresie w nefronie (w proksymalnym segmencie dystalnego zwichniętego kanalika), ale dalej i częściowo ze względu na wpływ aldosteronu na białka jonów kot-transsportera, które umożliwiają przejście soli przez błonę kanalikową, działanie to jest w pewnym stopniu kompensowane., Kompensacja ta nie jest wystarczająca do zastąpienia efektu redukcji sodu w odcinku proksymalnym, ale prowadzi do niskiego poziomu potasu.

leki moczopędne oszczędzające potas, druga grupa, zostały opracowane w odpowiedzi na hipokaliemię u pacjentów przepisujących tiazydowe leki moczopędne. Leki te wpływają przede wszystkim na równowagę między sodem i chlorkiem. Więcej sodu (i więcej wody) jest wysyłana do ultrafiltratu i potas pozostaje. Leki te, w związku z tym, mogą powodować hiperkaliemię.

ostatnią grupę tworzą diuretyki pętlowe., Działają one bardzo wcześnie na długości nefronu, na końcu pętli Henlé (stąd nazwa) i przed proksymalnym kanalikiem krętym. Ten rodzaj leku moczopędnego wiąże się z białkami kotysportera w celu spowolnienia lub zatrzymania reabsorpcji jonów sodu i chlorków. Jest to bardzo podobne do mechanizmu tiazydowych leków moczopędnych, ale wczesne wystąpienie działań wzdłuż kanalików oznacza, że diuretyki pętlowe są znacznie silniejsze., W związku z tym tiazydowe leki moczopędne są stosowane w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi u osób ze stosunkowo dobrą czynnością nerek; diuretyki pętlowe mają lepsze działanie u pacjentów z małą czynnością nerek i niskim współczynnikiem filtracji.

leki rozszerzające naczynia krwionośne

z działaniem centralnym lub lokalnym, poprzez środek naczynioruchowy rdzenia przedłużonego lub bezpośrednio na mięśnie gładkie naczyń krwionośnych, leki rozszerzające naczynia krwionośne zwiększają rozmiar światła naczyń krwionośnych, tworząc większą przestrzeń, w której krew może krążyć i obniżyć ciśnienie krwi., Leki rozszerzające naczynia krwionośne nie są podstawową terapią nadciśnienia tętniczego, lecz stosowane w skojarzeniu z innymi lekami obniżającymi ciśnienie krwi. Ponieważ zwiększają również dopływ krwi do serca, leki rozszerzające naczynia krwionośne są stosowane głównie u pacjentów z sercem.

skojarzone leki blokujące receptory α – i Beta-adrenergiczne

Podwójne leki blokujące receptory α-i beta-adrenergiczne lub alfa-beta-adrenergiczne mają podwójną funkcję. Jako alfa-blokery rozluźniają mięśnie gładkie naczyń krwionośnych. Jako beta-blokery spowalniają pracę serca i zmniejszają siłę skurczu mięśnia sercowego., Ten podwójny mechanizm może powodować zawroty głowy podczas nagłego stania lub omdlenia, gdy ciśnienie krwi staje się zbyt niskie.