23 stycznia 2014
BARBARA STANWYCK was one tough dame — harder and more cold-hearted than the Rutledge seductress she portraited in Double Indemnity, the film z 1944 roku, z którego jest chyba najbardziej znana.
jej wczesne środowisko sprawiło, że w ten sposób — lub tak sugeruje autorka Victoria Wilson w „Steel-True”, pierwszy z jej dwutomowego życia Barbary Stanwyck, który śledzi aktorkę w latach 1907-1941., Jeśli szukasz szczegółów na temat jej słynnych części — naciągacza w podwójnym odszkodowaniu lub oszałamiającego ranczera w serialu The Big Valley (1965-1969) – musisz poczekać na Część drugą. Ale nie daj się skusić, aby pominąć część pierwszą., Droga stanwycka od chórzystki do gwiazdy filmowej może nie jest szczególnie fascynująca i wyjątkowa, ale Wilson zaznacza bardziej zaskakującą, mniej pikantną ewolucję aktorki: od biednego niewinnego do zatwardziałego Republikanina, gorzko sprzeciwiającego się negocjacjom zbiorowym i oddanego ideologii swojego pierwszego męża, Franka Fay, uchylającego się od podatku alkoholowego, który nienawidził ” Roosevelta, komunizmu, związków zawodowych i Żydów.”Małżeństwo trwało tylko siedem lat; jego ideologia zepsuła ją na zawsze.
dyrektor Frank Capra, włoski imigrant, również mentorem Stanwycka był prawicowy polityk., Ale jest lepiej znany z tego, że trenuje ją w bardziej subtelnych punktach Aktorstwa Filmowego, prawdopodobnie bardziej subtelnych niż występy na scenie. Po raz pierwszy pracował z nią przy swoim filmie z 1930 roku, Ladies of Leisure, inspirowanym Pigmalionem, o artyście z uprzywilejowanego pochodzenia, który zakochuje się w swojej modelce, byłej prostytutce, tylko po to, aby jego snobistyczna rodzina wypchnęła dziewczynę z jego życia. Capra nienawidził wyspiarskiego charakteru bogatych, sposobu, w jaki „klasa i hipokryzja” powodowały, że jako grupa uciskali jednostki. Ta niechęć nie sprawiła jednak, że jako grupa sympatyzował z biednymi., Gardził grupami-zwłaszcza związkami, i gwałtownie nienawidził Franklina Delano Roosevelta, który zostanie wybrany na prezydenta w 1932 roku.
Capra, Wilson posits, była zauroczona Stanwyckiem, co może pomogło jej w karierze, ale także umieściło ją w przerażającym towarzystwie. Według źródła Wilsona reżyser „uwielbiał” włoskiego dyktatora Benito Mussoliniego i wyświetlał jego zdjęcie na ścianie w sypialni.
można by pomyśleć, że ciężkie dzieciństwo Stanwycka uczyniłoby ją wrażliwą na niesprawiedliwość ekonomiczną i chętną do Pomocy Pokrzywdzonym. Ale tak się nie stało., Urodził się jako syn Byrona i Kitty Stevensów w 1907 roku, Stanwyck, który nazywał się Ruby Stevens, był bez rodziców w wieku czterech lat. W 1911 roku jej matka, w ciąży z szóstym dzieckiem, spadła z brooklyńskiego wózka, po tym jak została kopnięta przez pijanego. Matka poroniła, zaraziła się zatruciem krwi i zmarła następnego dnia. Ojciec stanwycka, rozbity przez wypadek, uciekł wykopać Kanał Panamski. To sprawiło, że Stanwyck i jej sześcioletni brat dryfowali między sierocińcami, krewnymi i drapieżnikami.
w wieku 12 lat „Ruby” przeszła aborcję tak bardzo nieudaną, że już nigdy nie mogła począć dziecka., Zamiast szkoły średniej uciekła do wodewilu, który oferował pewną autonomię finansową, ale bez szacunku. W 1923 roku, gdy tańczyła w chórze w Shubert Theatre, piosenkarka Al Jolson podniosła się ze sceny i rzuciła się na nią, gdy kończyła swój numer. Rozwścieczony, gdy go odrzuciła, rozerwał jej kostium i rozbił palące się cygaro o jej pierś. Nie mogła krzyczeć. Wytrzymała, aż straciła przytomność.,
wśród tej bandy loutsów, Frank Fay, samoukedukowany, pijący na Broadwayu żartowniś, który był 16 lat starszy, prawdopodobnie wyglądał całkiem dobrze-lub, w każdym razie, wystarczająco dobry, aby się ożenić, co zrobiła w 1928 roku. Chociaż od dzieciństwa była żarliwą czytelniczką i autodydaktyczką, przypisała mu nauczanie jej „wszystkiego, co wiem o etykiecie, o książkach i sztuce, o ludziach i świecie wokół mnie — – „byłam niczym, dopóki nie pojawiła się Fay”, powiedziała; niedorzeczny pomysł, ale taki, który mógłby przemawiać do aspirującego Republikanina, chętnego do poddania się brutalnemu, patriarchalnemu małżeństwu.,
natomiast dramaturg Willard Mack rzeczywiście zasłużył na uznanie mentora. Swoją karierę na Broadwayu rozpoczął od głównej roli w dramacie realistycznym the Noose. Nawet krytycy, którzy nie lubili sztuki, zachwycali się występem Stanwycka. The New York Telegram napisał: Po tym, jak jej postać ” szlochała nieodwzajemnioną miłość do młodego przemytnika w tej prawdziwie poruszającej scenie, Gubernator nie miał nic do zrobienia, jak tylko ułaskawić chłopca. Gdyby tego nie zrobił, płacząca publiczność prawdopodobnie krzyczałaby, dopóki on tego nie zrobi.,”
Mack, wraz z dramatopisarzem Davidem Belasco, nadali jej nowe imię, aby upamiętnić jej przejście z chórzystki („Ruby Stevens”) do aktorki dramatycznej („Barbara Stanwyck”).
lubi też nazywać się „Pani Frank Fay”, co często musiała robić, gdy na przykład wyciągała Fay z pijanych zbiorników na obu wybrzeżach. Picie Fay, które było poza kontrolą w Nowym Jorku, stało się jeszcze gorszym problemem w 1928 roku, kiedy para przeprowadziła się do Hollywood — miasta zorientowanego na samochody jeszcze wtedy.,
Wilson twierdzi, że Stanwyck nienawidził Hollywood, zwłaszcza jego afiszowania bogactwa, i że „postrzegała siebie jako część klasy robotniczej, która była dla niej najczęściej wolna od pretensji i afektów społecznych.”W wywiadzie powiedziała reporterowi:
dwie najlepsze przyjaciółki, które mam w tym mieście, to młode małżeństwo, które nie ma ani grosza. Pewnie nigdy tego nie zrobią. Ich imiona nigdy nie będą migać w światłach elektrycznych. Ale są prawdziwe. Wolę spędzić z nimi wieczór, niż iść na najlepszą imprezę Mayfair.,
w tym cytacie, myślę, leży paradoks przekonań Stanwycka — który Wilson wspomina, ale nigdy dokładnie nie bada. Jak Stanwyck mógł identyfikować się z „klasą robotniczą”, ale pozostał posłuszny pijakowi, który popisywał się pieniędzmi w sposób, który rzekomo gardził? Jak mogła przymknąć oko na niesprawiedliwość społeczną? Stanwyck, Fay i Capra, Wilson pisze: „wierzyli, że jeśli powstali z ubóstwa i zrobili coś z siebie, dlaczego wszyscy nie mieliby być w stanie zrobić tego samego?”Mimo to, czy nie powinni okazać trochę współczucia, przynajmniej dla walczących?,
na początku Wielkiego Kryzysu, kiedy ogromna liczba ludzi była bez pracy, Fay dostał go do jego alkohol added mózgu, aby zbudować pomnik dla siebie-„estate” na czterech akrach w Brentwood Heights. Dom byłby groteskowy w każdych okolicznościach — zawierał wolnostojącą siłownię ze stołami bilardowymi i workiem treningowym, garaż na sześć samochodów i gigantyczne posągi Jezusa i Maryi Panny – ale podczas depresji był obsceniczny. Oczywiście, że Fay zbankrutowała., W 1934 roku rząd federalny twierdził, że on i Stanwyck byli winni 6000 dolarów zaległych podatków i nałożyli zastaw na ich zarobki, jej do tego czasu przekroczyła jego. Ale nie mogłem przestać się zastanawiać-dlaczego Stanwyck tego nie przewidział? Dlaczego nie odłożyła swojej maleńkiej stopy i nie powstrzymała rozrzutności Fay?
będąc żonaty z Fay, Stanwyck również pragnął adoptować dziecko. „Chcę takiego tak bardzo, że to oznacza fobię” – powiedziała rozmówczyni. Ale adopcja nie poszła dobrze i, jak większość adopcji, nie mogła zostać cofnięta., Fay sterroryzowała dzieciaka, który stał się ponury i ponury i odciął komunikację ze Stanwyckiem przez większość swojego dorosłego życia.
ponad tysiąc stron Wilsona jest nie tylko wypełnionych hollywoodzkimi drobiazgami; wiele z nich stanowi historyczny kontekst wydarzeń z życia Stanwycka. Na przykład czytelnicy, którzy nie znają Nowego Ładu, dowiedzą się, jak prezydent Roosevelt odwrócił Stany Zjednoczone od Ruiny., „Kongres uchwalił National Industrial Recovery Act, w którym Roosevelt ustanowił serię kodeksów uczciwej praktyki dla ponad pięćset branż, a także maksymalną godzinę pracy i minimalną płacę”, pisze Wilson. „Prawnicy, lekarze, dziennikarze i pisarze wszyscy chcieli zjednoczyć się.”
podobnie jak aktorzy ekranowi — z wyjątkiem Stanwycka, który dzielił alergię Fay i Capry na zorganizowaną pracę. Odmówiła przyłączenia się, dopóki nie mogła dłużej wytrzymać., Aby pracować na Broadwayu, musiała stać się częścią Actors ' Equity, która w 1934 połączyła się z Screen Actors Guild i wystosowała ultimatum: Przyłącz się do Unii lub nigdy więcej nie pracuj w żadnym medium.
po rozwodzie z Fay, Stanwyck zajął się aktorem Robertem Taylorem, nudnym, ładnym facetem przypominającym Lalkę Ken (kilkadziesiąt lat przed stworzeniem Lalki Ken)., Czytelnik wyczuwa, że Stanwyck po prostu ustatkował się dla tego pustego człowieka i nie miał wysokiej opinii o mężczyznach w ogóle: „nie oczekuj, że człowiek, którego kochasz, będzie kombinacją Mussoliniego, Gable 'a, Lindbergha, króla Edwarda VIII lub Roberta Taylora” – powiedziała. „Jeśli to zrobisz, będziesz jechał na upadek. Wszyscy ludzie są ludźmi, śmiertelnikami i jeśli wykazują kilka boskich cech, to jest aksamitne.”Jej kandydaci na” aksamitu” — faszystowski dyktator Mussolini i sympatyk nazizmu Charles Lindberg ” -zaskoczyli mnie, nawet wychodząc od niej., A czytelnicy szukający potwierdzenia dla plotek o biseksualności, które krążyły wokół Stanwycka pod koniec jej kariery, będą rozczarowani. Jeśli Stanwyck miał szafę, Wilson jej nie otworzy.
albo jeszcze nie, w każdym razie: Wilson zamierza wydać drugi tom, który może ujawnić więcej niż jej pierwszy. W tej książce romantyczne życie Stanwycka wydaje się oddalać od heteroseksualizmu w najcięższym stopniu: rozwiodła się z brutalnym pijakiem na rzecz ładnego, prawie epickiego drugiego męża. To dobrze wróży bardziej skomplikowane, panseksualne życie osobiste na kolejnych stronach.,
na razie tom pierwszy kończy się początkiem II Wojny Światowej. Capra i Stanwyck znów razem planują współpracę nad „mrożącą krew w żyłach przestrogą o powstaniu faszyzmu w Ameryce i zagrożeniu demokracji.”Szlachetny pomysł, ale nie mogłem przestać się zastanawiać: czy Capra kiedykolwiek zdjął portret Mussoliniego na ścianie w sypialni?
