wprowadzenie
diuretyki pomagają pozbyć się sodu i wody. Większość pracy polega na tym, że nerki uwalniają więcej sodu do moczu. Następnie sód pobiera ze sobą wodę z krwi, zmniejszając ilość płynu przepływającego przez naczynia krwionośne, a tym samym obniżając ciśnienie krwi., Leki moczopędne są skutecznie stosowane w leczeniu nadciśnienia tętniczego i są zazwyczaj przepisywane ze względu na ich skuteczność, niski koszt i niski profil działań niepożądanych. Leki moczopędne są znane ze swojej zdolności do zwiększania tworzenia i wydalania moczu. Zwiększenie wydalania pozwala na usunięcie większej ilości wody i sodu, a ostatecznie wpływa na układ naczyniowy, prowadząc do zmniejszenia objętości płynu. Zmniejszenie objętości płynu wpływa bezpośrednio na ciśnienie krwi, dlatego są one skuteczne w obniżaniu wysokiego ciśnienia krwi.,
Farmakodynamika
istnieją trzy różne grupy leków moczopędnych, do których należą tiazydowe leki moczopędne, diuretyki pętlowe i diuretyki oszczędzające potas. Diuretyki potasowe są stosowane w zastoinowej niewydolności serca i są tutaj omówione.
w tym artykule skupimy się w szczególności na tiazydowych i diuretykach pętlowych. Głównym miejscem działania leków moczopędnych jest nefron w nerkach. Różne klasy diuretyków charakteryzują się różnym mechanizmem działania i specyficzną lokalizacją skierowaną w obrębie nefronu.,
- tiazydowe leki moczopędne działają na kanaliki dystalne nefronu, hamując wchłanianie zwrotne sodu. Dzięki temu hamowaniu więcej sodu pozostaje w nefronie, tworząc siłę osmotyczną, która pozwala na zatrzymywanie wody w nefronie, a ostatecznie wydalanie wody. Tiazydowe leki moczopędne są uważane przez wielu lekarzy za lek z wyboru w długotrwałym leczeniu nadciśnienia tętniczego.,
- leki moczopędne pętlowe, podobnie jak tiazydowe leki moczopędne, działają hamująco na reabsorpcję sodu i chlorków poprzez celowanie w kotynktransporter chlorku sodu i potasu, jednak wywierają one działanie w kończynie wstępującej pętli Henle ' a. Kierując się tymi dwoma specyficznymi elektrolitami, diuretyki pętlowe zapobiegają ponownemu wchłanianiu wody. Zmniejszenie objętości osocza, które występuje w odpowiedzi na zwiększone wydalanie sodu, zmniejsza powrót żylny i zmniejsza pojemność minutową serca.,
farmakokinetyka
Wszystkie grupy leków moczopędnych są wchłaniane doustnie i szeroko rozpowszechnione. Tiazydowe leki moczopędne wiążą się w znacznym stopniu z białkami osocza, co ogranicza ich filtrację i sprzyja prawidłowej dostawie do tkanek. Jednak przechodzą one rozległy metabolizm wątrobowy, który wpływa na dawkę i częstotliwość podawania. Okres półtrwania tiazydowych leków moczopędnych wynosi około 8 do 12 godzin, co pozwala na podawanie pojedynczej dawki na dobę., Z drugiej strony, diuretyki pętlowe są mniej skuteczne niż tiazydowe leki moczopędne i działają krótko po około 6 godzinach. Diuretyki pętlowe są wskazane u pacjentów z współistniejącą niewydolnością nerek lub serca, w przypadkach, gdy tiazydowe leki moczopędne rzadko są skuteczne.
działania niepożądane
działania niepożądane leków moczopędnych są zależne od dawki i są głównie metaboliczne. Najczęstszym działaniem niepożądanym jest nierównowaga elektrolitowa, taka jak hipokaliemia lub hiponatremia i nadmierne wyczerpanie płynów., Hipokaliemia jest jednym z głównych problemów z diuretykami i może powodować poważne problemy metaboliczne i sercowe. Nadmierne wyczerpanie płynów może prowadzić do odruchowego zwiększenia pojemności minutowej serca i oporu naczyniowego z powodu aktywacji odruchu baroreceptora. To zwiększone zapotrzebowanie na serce może stać się problemem dla pacjentów, zwłaszcza tych cierpiących na choroby serca. Inne działania niepożądane związane ze stosowaniem leków moczopędnych to niedociśnienie ortostatyczne i hiperlipidemia. Leki moczopędne są przeciwwskazane u pacjentów ze zdiagnozowaną dną moczanową.,
Zobacz także leczenie farmakologiczne nadciśnienia tętniczego
