grupa ośmiu, dawniej i później grupa siedmiu (G7), organizacja międzyrządowa, która powstała w 1975 roku poprzez nieformalne spotkania na szczycie przywódców wiodących krajów uprzemysłowionych na świecie (Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Francja, Niemcy Zachodnie, Włochy, Kanada i Japonia). Kanada nie uczestniczyła w pierwszym posiedzeniu w 1975 roku, a przewodniczący Komisji Europejskiej dołączył do dyskusji w 1977 roku., Od 1994 roku Rosja dołączyła do dyskusji, a grupa stała się znana jako grupa 8 (G8) lub „Polityczna ósemka”; Rosja oficjalnie stała się ósmym członkiem w 1997 roku. W marcu 2014 r.Rosja pogrążyła się w kryzysie międzynarodowym, kiedy okupowała i anektowała Krym, autonomiczną Republikę Ukrainy. Pierwotna Grupa 7 (G7) odpowiedziała, zawieszając na czas nieokreślony członkostwo Rosji w grupie, skutecznie rozwiązując większą grupę G8.,
bez formalnej karty, ograniczonej struktury biurokratycznej i bez stałego sekretariatu, przywódcy grupy G7 omawiają najważniejsze kwestie gospodarcze w nieformalnym otoczeniu. Program zmieniał się w zależności od sytuacji międzynarodowej—np. kryzysy naftowe w latach 70., globalne problemy środowiskowe w latach 80., przemiany gospodarcze w krajach wcześniej komunistycznych, niestabilność zadłużeniowa i finansowa w latach 90., a także szczególne problemy, z jakimi boryka się Afryka Na początku XXI wieku., Historycznie, gdy w dyskusjach dominowały kwestie nieekonomiczne, takie jak terroryzm, handel narkotykami, prawa człowieka, bezpieczeństwo regionalne i kontrola broni, zwołano G8.,
przed corocznymi szczytami osobisti przedstawiciele przywódców (znani jako „Szerpowie”—ambasadorzy, sekretarze w biurach zagranicznych lub inni doradcy dyplomatyczni) stanowią podstawę do dyskusji, a kolejne spotkania ministerialne dają konkretny charakter podejmowanym decyzjom i oferują merytoryczne wskazówki dotyczące istotnych kwestii podczas sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ oraz spotkań Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego. Spotkania, których miejsca są zmieniane między państwami członkowskimi, pozwalają na rozwój cennych relacji osobistych., Przywódcy są w stanie lepiej ustalać priorytety, udzielać wskazówek organizacjom międzynarodowym i podejmować wspólne decyzje. Od końca lat 90. coroczne spotkania przyciągały intensywną uwagę międzynarodowych mediów i demonstracje antyglobalizacyjne.
