życie
Pawłow, pierwszy syn księdza i wnuk sekstona, spędził młodość w Riazaniu w centralnej Rosji. Tam uczęszczał do szkoły kościelnej i Seminarium Teologicznego, gdzie jego nauczyciele seminarium zaimponowali mu oddaniem do przekazywania wiedzy. W 1870 porzucił studia teologiczne, by wstąpić na Uniwersytet w Petersburgu, gdzie studiował chemię i fizjologię. Po otrzymaniu doktoratu na Cesarskiej Akademii Medycznej w St., W latach 1884-86 studiował w Niemczech pod kierunkiem fizjologa układu krążenia Carla Ludwiga (w Lipsku) i fizjologa przewodu pokarmowego Rudolfa Heidenhaina (we Wrocławiu).
współpracując z Ludwigiem, pierwsze niezależne badania Pavlova dotyczyły fizjologii układu krążenia. W latach 1888-1890 w laboratorium Botkina w Petersburgu badał fizjologię serca i regulację ciśnienia krwi.,
stał się tak zręcznym chirurgiem, że był w stanie wprowadzić cewnik do tętnicy udowej psa niemal bezboleśnie bez znieczulenia i zarejestrować wpływ na ciśnienie krwi różnych bodźców farmakologicznych i emocjonalnych. Dzięki starannemu rozwarciu drobnych nerwów sercowych był w stanie wykazać kontrolę siły serca przez nerwy opuszczające splot sercowy; stymulując zerwane końce nerwów szyjnych, pokazał działanie prawego i lewego nerwu błędnego na serce.,
Pawłow ożenił się z pedagogiem w 1881 roku, przyjacielem autora Fiodora Dostojewskiego, ale był tak zubożony, że na początku musieli żyć osobno. Większość swojego sukcesu przypisywał swojej żonie, kobiecie domowej, religijnej i literackiej, która poświęciła swoje życie dla jego komfortu i pracy. W 1890 został profesorem fizjologii w Cesarskiej Akademii Medycznej, gdzie pozostał do rezygnacji w 1924., W nowo powstałym Instytucie Medycyny Doświadczalnej zainicjował precyzyjne zabiegi chirurgiczne dla zwierząt, ze ścisłą dbałością o ich opiekę pooperacyjną i zaplecze dla utrzymania ich zdrowia.
szczególnie w latach 1890-1900, a w mniejszym stopniu aż do około 1930 roku, Pavlov badał wydzielniczą aktywność trawienia. Podczas pracy z Heidenhainem opracował operację przygotowania miniaturowego żołądka lub torebki; odizolował żołądek od spożywanych pokarmów, zachowując jednocześnie jego zapas nerwu błędnego., Zabieg chirurgiczny umożliwił mu badanie wydzieliny żołądkowo-jelitowej u normalnego zwierzęcia w ciągu jego życia. Praca ta zakończyła się jego wykładami na temat pracy gruczołów trawiennych w 1897 roku.
