jako mieszkańcy cyfrowego świata, większość współczesnych Amerykanów jest codziennie narażona na dziesiątki zdjęć przyjaciół, bliskich, celebrytów i nieznajomych. Przechwytywamy i rozpowszechniamy obrazy siebie i innych z szokująco małym wysiłkiem, rzadko, jeśli w ogóle, wycofujemy się, aby podziwiać moc, którą dzierżymy.,
nasze smartfony pozwalają nam uwieczniać chwile w naszym życiu z krystalicznie czystą wiernością-przeciwstawiając się nieuchronności upływu czasu, gdy uderza nas kaprys—A jednak idziemy do montażu naszej zbiorowej historii wizualnej nie z podziwem i gorliwością, ale z oderwaną bezlitosnością, która tak często niesie ze sobą zbyt wiele dobrego.
tak nie było w połowie XIX wieku, kiedy to pierwsza powszechnie dostępna forma fotografii, znana jako proces dagerotypowy, trafiła do młodych Stanów Zjednoczonych.,
wcześniej nie było możliwe poznanie czyjegoś prawdziwego wyglądu, chyba że spotkałeś go osobiście. Nie mogłeś spojrzeć wstecz na twarze swoich dzieci, gdy osiągnęły dorosłość, ani twarze swoich zmarłych rodziców, gdy zostały złożone na spoczynek. Doświadczenia i happeningi zachowały się dopiero po wielogodzinnym trudzie malowania, rysowania czy pisania prozy, a nawet wtedy, z uderzającą niedoskonałością. Dagerotypy dały Amerykanom możliwość zachowania, a nie tylko wyobrażenia sobie, ich zbiorowej historii.,
aby uczcić to fundamentalne medium, Narodowa Galeria Portretu prezentuje wybór dagerotypów z połowy XIX wieku-w sumie 12—do 2 czerwca przyszłego roku. Galeria portretowa zaczęła kolekcjonować dagerotypy w 1965 roku, trzy lata przed otwarciem jej dla publiczności, kiedy to nie miała jeszcze uprawnień do zdobywania fotografii. W tym roku, z okazji 50-lecia istnienia, muzeum świętuje nieodwołalny wpływ tych wczesnych obrazów na dziedzinę portretu.,
Daguerreotypy zostały nazwane na cześć francuskiego wynalazcy Louisa Daguerre 'a, który dzięki porozumieniu z rządem francuskim uczynił swoją innowacyjną technikę „wolną dla świata”.,
Daguerre bazował na pracy pioniera fotografii Nicéphore 'a Niépce' a, z którym korespondował obficie, przyjmując zasadę Niépce ' a polegającą na wystawieniu obrabianej powierzchni na przefiltrowane światło i oddaniu procesu (stosunkowo) szybkiemu i praktycznemu.
metoda Daguerre ' a polegała na miedzianych płytach pokrytych na jednej powierzchni wysoce odblaskowym polerowanym srebrem i zagruntowanych chemicznie do ekspozycji w „pudełkach uczulających” wypełnionych jodem i bromem., Gdy dagerotypiści upewnili się, że dana płyta jest podatna na światło, wkładali ją do masywnej camera obscura (łac. „ciemny pokój”), która dopuszczała oświetlenie zewnętrzne tylko przez pojedynczą, małą aperturę, zakrytą obiektywem.
Po długim okresie ekspozycji (siedzenie bez ruchu na portret dagerotypowy zajęło trochę czasu), płyta była gotowa do primetime. Po opracowaniu płyty za pomocą gorącej rtęci gazowej, fotograf zanurzał ją w roztworze mocującym, umył i zwykle zabarwił chlorkiem złota przed umieszczeniem w odpowiedniej obudowie lub ramce.,
„dla prawidłowego oglądania”, mówi Ann Shumard, kuratorka nowej wystawy, „dagerotyp musi być wyświetlany pod odpowiednim kątem, aby obraz był widoczny. W przeciwnym razie wszystko znika, a srebrna płyta wraca do lustra.”Widmowa natura dagerotypów nadaje im intrygującą eerowość, a ich dwoistość lustra i obrazu wciąga widza w to, co widzi w sposób wspólny dla żadnego innego medium. „To daje dagerotypowi niemal magiczną jakość” – mówi Shumard.,
choć pochodzi z Europy, mistyka portretu Daguerre ' a złapała się w Ameryce jak nigdzie indziej., „Cieszyła się największą popularnością w Stanach Zjednoczonych”, mówi Shumard, ” dzięki Duchowi przedsiębiorczości amerykańskich praktyków i klasie średniej złożonej z chętnych konsumentów.”
delikatność dagerotypów, choć pod wieloma względami jest punktem sprzedaży, rodzi pewne praktyczne obawy. W przypadku kontaktu z tlenem z zewnątrz, na przykład, metalowe płytki stopniowo matowieją. „Konserwator fotograficzny National Portrait Gallery zapewnia, że każdy dagerotyp jest chroniony przez osłonę szklaną i starannie uszczelniony, aby zapobiec przedostawaniu się powietrza do płyty”, wyjaśnia Shumard., „Gdy nie ma na wystawie, dagerotypy muzeum są przechowywane w niestandardowych archiwalnych skrzynkach w kontrolowanym klimacie.”
równie fascynujące jak technika prezentowanych portretów dagerotypowych są tematy, które przedstawiają. Eklektyczny przekrój amerykańskich luminarzy z połowy XIX wieku, w składzie znajdują się reformatorka opieki zdrowotnej Dorothea Dix, Komodor Marynarki Matthew Perry (najlepiej zapamiętany z wyprawy do Japonii), prototypowy impresario P. T. Barnum wraz z cyrkowym artystą Tomem Thumbem i transcendentalny autor Henry David Thoreau.,
jednym z dagerotypów Shumarda jest portret przywódcy narodu Seneki Blacksnake ' a, którego przemyślane spojrzenie poza kamerą i mocno zamknięte usta nadają obrazowi atmosferę pogodnej godności. „Po poparciu Brytyjczyków podczas Rewolucji Amerykańskiej, „mówi Shumard,” Blacksnake dołączył do dużego kontyngentu Seneki i innych członków Sześciu Narodów, którzy negocjowali ze Stanami Zjednoczonymi w 1797 roku, aby zabezpieczyć rezerwacje w zachodnim Nowym Jorku.,”Opanowany i pragmatyczny przywódca, Blacksnake bronił również systemu edukacyjnego dla Seneki łączącego tradycyjne praktyki i wierzenia Indian z zachodnimi. „Jest jedynym Indianinem reprezentowanym w naszej kolekcji dagerotypów”, mówi Shumard.
W prezentowanych portretach żyje wiele innych bogatych narracji historycznych, które nie istniałyby bez dostępnego sposobu fotografii wymyślonego przez Louisa Daguerre ' a i jego hojności w umożliwieniu jej rozprzestrzeniania się na całym świecie., „Dzięki portretowi dagerotypowemu”, mówi Shumard, ” National Portrait Gallery jest w stanie reprezentować osoby, które w przeciwnym razie pozostałyby nieobecne w naszej wizualnej narracji historii narodu.”Odwiedzający galerię są zaproszeni do kontemplacji człowieczeństwa uchwyconego w każdym obrazie—i jego relacji do własnego, ulotnie odzwierciedlonego w srebrnym połysku portretów.
„Daguerreotypy: pięć dekad kolekcjonowania” można oglądać w Smithsonian ' s National Portrait Gallery w Waszyngtonie do 2 czerwca 2019 roku.
