przed 1933 r.niektórzy biskupi zabronili katolikom w swoich diecezjach wstępowania do partii nazistowskiej. Zakaz ten został zniesiony po wystąpieniu Hitlera 23 marca 1933 roku w Reichstagu, w którym opisał chrześcijaństwo jako „fundament” niemieckich wartości. Partia Centrum została rozwiązana w ramach podpisania Konkordatu z 1933 r. między przedstawicielami rządu Watykańskiego i Nazistowskiego, a kilku jej przywódców zostało zamordowanych w lipcu 1934 r.w wyniku czystki Röhma.,
podsumowanie
w obu kościołach niemieckich byli członkowie, w tym duchowni i czołowi teologowie, którzy otwarcie popierali reżim nazistowski. Z czasem nastroje antynazistowskie rosły zarówno w kręgach kościoła protestanckiego, jak i katolickiego, ponieważ reżim nazistowski wywierał na nich większą presję. Z kolei reżim nazistowski dostrzegł możliwość niezgody w kościelnej krytyce środków państwowych. Na przykład, gdy w marcu 1935 r. odczytano oświadczenie protestacyjne z pulpitów wyznających kościołów, władze nazistowskie zareagowały siłą, aresztując na krótko ponad 700 pastorów., Po odczytaniu z katolickich pulpitów encykliki Mit brennender Sorge z 1937 r. Gestapo skonfiskowało kopie z urzędów diecezjalnych w całym kraju.
ogólną taktyką kierownictwa zarówno kościołów protestanckich, jak i katolickich w Niemczech była ostrożność w odniesieniu do protestu i kompromisu z nazistowskimi przywódcami państwowymi, w miarę możliwości. W obu kościołach była krytyka nazistowskiej rasistowskiej ideologii i pojęć „Aryjanizmu”, a ruchy powstały w obu kościołach, aby bronić członków Kościoła, którzy byli uważani za” nie-Aryjczyków ” w ramach nazistowskich praw rasowych (e.,g., Żydów, którzy się nawrócili). Jednak przez cały ten okres nie było praktycznie żadnego publicznego sprzeciwu wobec antysemityzmu lub jakiejkolwiek gotowości przywódców kościelnych do publicznego przeciwstawiania się reżimowi w kwestiach antysemityzmu i usankcjonowanej przez państwo przemocy wobec Żydów. Byli indywidualni katolicy i protestanci, którzy wypowiadali się w imieniu Żydów, oraz małe grupy w obu kościołach, które zaangażowały się w akcje ratunkowe i oporu (na przykład biała róża i Herman Maas).,
po 1945 roku milczenie kierownictwa kościoła i powszechny współudział „zwykłych chrześcijan” zmusiły przywódców obu Kościołów do zajęcia się kwestiami winy i współudziału w Holokauście—proces, który trwa na arenie międzynarodowej do dziś.
