Good Mood

numer: 0679

Polityka

Aetna uważa impulsową stymulację elektrogalwaniczną o wysokim napięciu, medycznie niezbędną dla członków z opornym zespołem levatora (znanym również jako proctalgia fugax, przewlekły zespół bólu odbytu), gdy spełnione są wszystkie następujące kryteria:

• neurologiczna przyczyna bólu nie może być wykryta; i
• nie powiodło się wcześniejsze leczenie zachowawcze, czyli dieta wysokobłonnikowa, odstawienie leków powodujących zaparcia (np.,(np. antybiotyki, chinidyna, teofilina), ćwiczenia wzmacniające krocze, Masaż odbytniczy, ciepłe kąpiele i terapię farmakologiczną (np. leki zwiotczające mięśnie, nie narkotyczne leki przeciwbólowe i uspokajające); oraz
• nie stwierdzono żadnej choroby podstawowej w badaniu odbytnicy lub manometrii, radiologii lub endoskopii.

Uwaga: więcej niż trzy 60-minutowe sesje, podawane w okresie 10 dni, nie są uważane za niezbędne z medycznego punktu widzenia., Stymulatory elektrogalwaniczne do użytku domowego są uważane za eksperymentalne i eksperymentalne, ponieważ nie udowodniono, że są bezpieczne i skuteczne w domu.

Aetna rozważa wysokonapięciową impulsową stymulację elektrogalwaniczną dla zespołu levatora eksperymentalną i badawczą, gdy kryteria nie są spełnione.

Aetna uważa biofeedback za niezbędny medycznie dla członków z opornym zespołem lewatora, gdy spełnione są powyższe kryteria. (Zob. CPB 0132-Biofeedback).,

Aetna bierze pod uwagę następujące interwencje (nie wykaz wszystkich) eksperymentalne i eksperymentalne w leczeniu zespołu levatora, ponieważ ich skuteczność w tym wskazaniu nie została ustalona:

• zastrzyki z toksyny botulinowej
• wstrzyknięcie nerwu pudendalnego kortykosteroidami lub innymi lekami
• stymulacja nerwu krzyżowego.,

Tło

zespół Levatora (LS), znany również jako zespół proctalgia fugax i przewlekły ból odbytu, jest łagodnym zaburzeniem charakteryzującym się krótkimi, epizodycznymi atakami dyskomfortu odbytnicy i bólu o różnym nasileniu. Chociaż termin zespół dźwigacza sugeruje, że skurcz mięśni dźwigacza jest przyczyną objawów, nadal nie jest jasne, że mechanizm ten jest odpowiedzialny za wszystkie przypadki funkcjonalnego dyskomfortu/bólu odbytnicy. Ataki często pojawiają się nagle w nocy, budząc pacjentów ze snu., W niektórych przypadkach ataki mogą wystąpić, gdy pacjent jest wysiłkiem w stolcu lub po wypróżnieniu. Ból zwykle trwa od Sekund Do minut, a następnie znika całkowicie. Większość pacjentów ma mniej niż 6 epizodów w roku, jednak u niektórych pacjentów ataki występują bardzo często. Stan zwykle pojawia się dopiero po okresie dojrzewania, a częstotliwość i nasilenie ataków zmniejsza się po 60. roku życia. Miejsce bólu znajduje się w górnym kanale odbytu, tuż powyżej zwieracza odbytu., Czynniki wytrącające się z tego zaburzenia obejmują lęk, stres, ciepło, zimno lub zmęczenie (Thompson and Heaton, 1980).

leczenie pacjentów z LS obejmuje dietę o wysokiej zawartości błonnika, odstawienie leków, które mają wpływ na jelita (np. leki, które wywołują lub nasilają zaparcia, w tym leki narkotyczne i blokery kanału wapniowego; leki, które wywołują lub nasilają biegunkę, w tym chinidynę, teofilinę i antybiotyki), ciepłe kąpiele, masaż odbytniczy, ćwiczenia wzmacniające krocze, środki przeciwcholinergiczne, nie narkotyczne leki przeciwbólowe, środki uspokajające lub zwiotczające mięśnie., Wysokonapięciowa impulsowa stymulacja galwaniczna (hvpg) została również wykorzystana w leczeniu tego stanu i nie wiąże się z żadnymi niepożądanymi skutkami ubocznymi. Należy zauważyć, że HVPG na ogół nie jest stosowany w leczeniu pacjentów, gdy występują objawy, ponieważ ataki zwykle trwają tylko od Sekund Do minut. Zamiast tego technologia ta jest często stosowana jako środek zapobiegawczy w celu zmniejszenia częstości ataków. Pacjent jest zwykle umieszczony w lewej bocznej pozycji dekubitowej i sterylną sondę wprowadza się do odbytu., Używana jest elektroda ujemna, a stymulator ustawiany jest z częstotliwością impulsu od 80 do 120 cykli na sekundę. Napięcie (natężenie) jest rozpoczynane od 0, stopniowo podnoszone do progu dyskomfortu pacjenta, a następnie zmniejszane do poziomu, który pacjent czuje się komfortowo. Wraz ze wzrostem tolerancji pacjenta napięcie można stopniowo zwiększać do 250 do 350 woltów. Każda sesja leczenia zwykle trwa od 15 do 60 minut (Oliver et al, 1985; Morris and Newton, 1987)., W kilku badaniach odnotowano krótkoterminowe wskaźniki sukcesu, które wahały się od 65 do 91 % (Sohn i wsp, 1982; Nikozja i Abcarian, 1985; Oliver i wsp, 1985; Morris and Newton, 1987; Billingham i wsp, 1987).

Sohn et al (1982) poinformował, że HVPG jest skuteczny w leczeniu pacjentów z LS. W badaniu wzięło udział 80 pacjentów. Czas trwania leczenia wynosił 1 godzinę na dobę, 3 razy w okresie od 3 do 10 dni., Spośród 72 ocenianych pacjentów 90 % miało doskonałe (całkowite złagodzenie bólu i brak nawrotu skurczu dźwigacza w trakcie obserwacji) lub dobre (z całkowitym ustąpieniem bólu, ale z nawrotem skurczu dźwigacza w znacznie zmniejszonej częstości w trakcie obserwacji) wyniki. Nikozja i Abcarian (1985) leczyli 45 pacjentów z LS za pomocą HVPG. Czas leczenia wynosił 15 do 30 minut podawanych co drugi dzień dla średnio 5 zabiegów., Doskonałe (całkowite złagodzenie bólu) lub dobre (po uldze nastąpił nawrót bólu, który całkowicie odpowiedział na dodatkowe leczenie) wyniki obserwowano u 91% pacjentów.

Oliver et al (1985) również zastosowali HVPG w leczeniu 102 pacjentów z LS. Przed włączeniem pacjentów do tego badania przeprowadzono nieudane próby leczenia zachowawczego. Wszystkie zabiegi trwały 60 minut, a łącznie wykonano 3 zabiegi w ciągu 10 dni., Badania kontrolne polegały na 1 wizycie po zabiegu u lekarza prowadzącego lub na rozmowach telefonicznych, jeśli pacjent nie wrócił na badania kontrolne. Spośród 90 pacjentów z prawidłową diagnozą, u 77% uzyskano ulgę lub poprawę po leczeniu. Morris and Newton (1987) poinformowali o swoich wynikach 28 pacjentów z LS leczonych HVPG. Liczba zabiegów wahała się od 3 do 10 przy każdej sesji trwającej 60 minut. Ogólnie, 75% pacjentów zgłaszało całkowite lub częściowe złagodzenie bólu/objawów po leczeniu HVPG.,

w badaniu Billingham i wsp. (1987) 20 pacjentów otrzymywało średnio 5,6 sesji leczenia HVPG. Bezpośrednio po pierwszym cyklu leczenia 65% pacjentów osiągnęło doskonałe lub dobre wyniki. Kilka miesięcy po zakończeniu terapii wyniki zostały sklasyfikowane jako doskonałe U 4 (20 %) pacjentów, dobre U 4 (20 %), sprawiedliwe u 6 (30%) i słabe u 6 (30 %). Autorzy doszli do wniosku, że chociaż długoterminowe wyniki HVPG nie są tak skuteczne, jak wyniki krótkoterminowe, ta modalność jest nadal cennym uzupełnieniem w leczeniu pacjentów z LS.,

w randomizowanym, kontrolowanym placebo badaniu krzyżowym Rao i wsp. (2009) zbadali Bezpieczeństwo i skuteczność toksyny botulinowej u pacjentów z LS. Łącznie 12 pacjentów z LS (powyżej lub równym 1 roku) otrzymywało iniekcje do zwieracza odbytu po 100 jednostek toksyny botulinowej A i placebo w odstępach 90-dniowych, stosując wskazówki elektromiograficzne. Rejestrowano dzienną częstość, nasilenie, czas trwania i intensywność bólu (za pomocą wizualnej skali analogowej)., Przeprowadzono badania manometrii odbytnicy, wydalania balonów i opóźnienia nerwów kałowych w celu zbadania zmian fizjologicznych i działań niepożądanych. Badanie ukończyło siedmiu pacjentów (Mężczyzna/Kobieta = 4/3), a 3 z nich uzyskało niekompletne dane, ale wszyscy 10 poddali się analizie intencji leczenia; 2 inne osoby zrezygnowały z badania. Po podaniu toksyny botulinowej średnia częstość, intensywność i czas trwania bólu nie uległy zmianie (p = 0,31) w porównaniu z wartością początkową. 90-dniowy średni wynik w skali bólu w układzie VAS wynosił 6.79 +/- 0.27 w porównaniu do punktacji wyjściowej 7.08 +/- 0.29 (p = 0, 25)., Ciśnienie zwieracza odbytu, progi czucia odbytnicy, opóźnienie nerwu kałowego i czas wydalania balonu nie uległy zmianie po podaniu leku lub placebo. Autorzy doszli do wniosku, że wstrzyknięcie toksyny botulinowej do zwieracza odbytu jest bezpieczne, ale nie poprawia bólu odbytu w LS.

Dudding i współpracownicy (2013) twierdzą, że niewielka liczba opublikowanych raportów przypadków sugeruje, że stymulacja nerwu krzyżowego (SNS) może leczyć przewlekły idiopatyczny ból odbytu. W badaniu pilotażowym badacze ci zbadali skuteczność SNS w leczeniu przewlekłego bólu odbytu., Łącznie rekrutowano 10 pacjentów z przewlekłym idiopatycznym bólem odbytu. Wszyscy nie reagowali na leczenie zachowawcze. U wszystkich pacjentów przed SNS przeprowadzono ocenę kliniczną i psychologiczną. Czasową stymulację foraminy S3 wykonywano przez 3 tygodnie, a wynik oceniano na podstawie porównania wskaźnika bólu i wskaźnika VAS uzyskanego podczas stymulacji i przed rozpoczęciem leczenia. Pierwszorzędowy wynik zdefiniowano jako zmniejszenie nasilenia bólu o ponad 50%., Spośród 10 zakwalifikowanych pacjentów, u 5 stwierdzono kliniczną depresję; 4 pacjentów wycofało się z badania przed rozpoczęciem badania, a 6 poddano ocenie nerwów obwodowych (ang. peripheral nerve evaluation-pne). U trzech pacjentów stwierdzono zmniejszenie nasilenia bólu o ponad 50% i uzyskano stały wynik SNS. Spośród nich tylko 1 pacjent miał dobrą kontrolę bólu najpóźniej po 5 latach obserwacji; u pozostałych 2 pacjentów nie uzyskano korzyści i usunięto lub dezaktywowano urządzenia. Ci 2 pacjenci obaj mieli depresję, która również nie została poprawiona przez SNS., Autorzy doszli do wniosku, że wyniki tego badania pilotażowego sugerują, że SNS nie jest skutecznym sposobem leczenia przewlekłego bólu odbytu u większości pacjentów. Ponadto, PNE nie jest skutecznym sposobem identyfikacji, który z tych pacjentów może reagować na stałe SNS.,

opis kodu

The above policy is based on the following references: