Menuet, (z francuskiego menu, „mały”), elegancki taniec par, który dominował w arystokratycznych salach balowych Europy, zwłaszcza we Francji i Anglii, od około 1650 do około 1750. Menuet dworski, wywodzący się z francuskiego Tańca Ludowego branle de poitou, używał mniejszych kroków i stał się wolniejszy, coraz bardziej obciążony etykietą i spektakularny. Był szczególnie popularny na dworze Ludwika XIV., Tancerze, w kolejności ich pozycji społecznej, często wykonywali wersje ze specjalnie ułożonymi figurami lub wzorami podłogi, a wstępowali do tańca ze stylizowanymi kokardkami i ukłonami dla Partnerów i widzów. Podstawowym wzorem podłogi nakreślonym przez tancerzy była początkowo cyfra 8, a później litera Z.,
muzycznie, Menuet jest w umiarkowanym czasie potrójnym (jako 3/4 lub 3/8) z dwoma sekcjami: Menuet i trio (właściwie drugi Menuet, pierwotnie na trzy instrumenty; wywodzi się z praktyki ballroom naprzemiennie dwa menuety)., Każdy z nich składa się z dwóch powtarzanych zwrotów (AA-BB), ale powtórzenie może być zróżnicowane (AA’–BB'). Ogólna forma to Menuet-trio-Menuet. Menuet często pojawia się w XVIII-wiecznych suitach (grupach utworów tanecznych w tej samej tonacji), a w operze Mozarta Don Giovanni na scenie muzycy grają menueta pod koniec pierwszego aktu. Najczęściej trzecią częścią klasycznego dzieła kameralnego (np. kwartetu smyczkowego) lub symfonii jest Menuet., W większości symfonii Beethoven zamienił Menuet na scherzo (choć nie zawsze używał tego terminu jako określenia dla części), podobny lub identyczny w formie, ale znacznie szybszy i bardziej żywiołowy. Neoklasyczne przykłady menuetu to Serenada nr 1 na orkiestrę Johannesa Brahmsa Opus 11 (1857-58) oraz Suita fortepianowa Arnolda Schoenberga Opus 25 (1923).
