ByBret McCabe
/ Published Sept 29, 2016
Tytuł Zdjęcia: William egginton
Don Kichot pomylił wiatraki z olbrzymami i zaatakował je swoją lancą., Ten epizod w Don Kichocie hiszpańskiego pisarza Miguela de Cervantesa, opublikowany po raz pierwszy w 1605 roku, jest najbardziej komiczną sceną w powieści i często jedyną rzeczą, która przychodzi mi na myśl, gdy o niej myślę. Wyrażenie „przechylanie na wiatraki” stało się potocznym skrótem od atakowania wyimaginowanych wrogów.,
William Egginton, profesor w Johns Hopkins University' s Department of German and Romance Languages and Literature, zajmuje się tą najbardziej niesławną przygodą na początku w swojej książce The Man Who Invented Fiction (Bloomsbury), która została opublikowana na początku tego roku, quadricentennial śmierci Cervantesa. Zamiast skupić się na absurdalnej akcji, Egginton zeruje odpowiedź Sancho Pansy, towarzysza podróży Kichota, który rozpoznaje rozmiary złudzeń Kichota i akceptuje go mimo to.,
egginton notes:
w przestrzeni kilku stron to, co zaczęło się jako ćwiczenie w komicznym wyśmiewaniu i, jak wielokrotnie podkreśla narrator, satyryczne przesłanie opowieści o rycerskości, nabrało zupełnie innego wymiaru; zaczęło przekształcać się w historię relacji między dwoma postaciami, których niespójne ujęcia na świecie łączą przyjaźń, lojalność, a ostatecznie miłość.,
Egginton identyfikuje zdolność Cervantesa do wpuszczania czytelników do głów swojej postaci, aby zapewnić im poczucie empatii, jako innowację literacką Don Kichota, kładąc filozoficzny fundament dla naszego związku z powieścią w następnych wiekach. Książka Eggintona, opatrzona napisami o tym, jak Cervantes zapoczątkował współczesny świat, stanowi krytyczną analizę tego literackiego kamienia milowego wraz z biograficzną kroniką żmudnego życia Cervantesa, który urodził się na północny wschód od Madrytu w dniu 1 września. / Align = „center” / 2,1547,
The Hub dogonił Eggintona, aby porozmawiać o empatii Cervantesa, roli fikcji w tworzeniu rzeczywistości i o tym, jak życie Cervantesa dostarczyło mu doświadczeń potrzebnych do odkrycia innego rodzaju prawdy w fikcji.
czytając książkę, oczywiście uczyłeś się zarówno Cervantesa, jak i Kichota, ale jest też dla mnie jasne, że naprawdę lubisz zarówno Cervantesa, jak i Kichota. Czy mógłbyś opowiedzieć trochę o tym, jak rozwinąłeś to Głębokie, ludzkie zainteresowanie Cervantesem i jego powieścią?,
to był długofalowy projekt trwający, powiedziałbym, blisko 20 lat czytania i nauczania Cervantesa, począwszy od samego wielkiego klasyka, Don Kichota, który czytałem w college ' u. Szczerze, myślę, że to odpowiedni moment, żeby to przeczytać. Myślę, że trzeba być dość przedwczesnym czytelnikiem, aby dobrze czytać Don Kichota w każdej chwili, ale aby go przeczytać nawet z odrobiną zrozumienia, nadal jest niezwykle ważne, aby przeczytać go w kontekście dobrej klasy humanistycznej.,
humanistyka, jak sądzę, jest tak fundamentalna, jak obserwacja sztuki i literatury, zwłaszcza, że dystans i czas od podstawowych tekstów—nie jest oczywiste, jakie znaczenie mają wielkie teksty czy wielkie dzieła sztuki. Można czytać Kichota dla rozrywki, a jego przystępność jako śmieszny tekst, jak sądzę, często zaciemnia filozoficzną monumentalność tego, co się naprawdę dzieje.
właśnie o to mi chodziło z tą książką., To był długi proces odkrywania warstw światowego znaczenia historycznego, które istnieją w tej książce zmiażdżone z rosnącą frustracją, jak mało, zwłaszcza USA i anglojęzycznych opinii publicznej koniecznie wiedzieć o tym. Tak często jeszcze dzisiaj, kiedy wspominasz Don Kichota, to przechyla się na wiatraki, jest zredukowany do tego jednego aktu. A jednak, jak mówię na początku książki, Kichot jest książką, która literaci XX wieku określili w niezrównanych liczbach jako najważniejsze dzieło literatury w historii.,
więc jak to naprawić? Jak dotrzeć do szerszej publiczności, dlaczego powinni być w niej przedstawieni?, W tym procesie chciałem zadać sobie trudne pytania, które wykraczały poza znaczenie lub wartość tej pracy, jeśli ma ona tak wielkie znaczenie, wartość lub wpływ, dlaczego ten konkretny człowiek w tym szczególnym momencie historii był tym, któremu udało się to zrobić?
to stało się wtedy kolejnym wielkim pytaniem i, jak się okazuje, stało się pomostem do nie-naukowej publiczności w tym samym czasie. Oznaczało to stawanie się nie tylko innym rodzajem czytelnika, ale także innym rodzajem pisarza, ponieważ nie jestem naturalnym biografem., Nie mam skłonności do podnoszenia ludzkiego tematu do tego stopnia, że uważam, że biograf niemal koniecznie musi to zrobić. Musiałem nauczyć się zwracać uwagę na szczegóły życia człowieka. Ta książka nie jest tradycyjną biografią w żaden sposób. Opowiadam historię jego życia i mówię o jego pracach, ale sens mówienia o jego pracach jest tak naprawdę nie po to, aby oświetlić życie. Zwracam się do życia, aby pomóc rozjaśnić odpowiedź na to pytanie: jak mógł zrobić coś takiego?,
chcę do tego za chwilę wrócić, bo chciałem zapytać Cię o twoje relacje międzyludzkie z Cervantesem i Kichotem. Jedną z ciekawych spostrzeżeń jest to, że to właśnie empatia Cervantesa, jego zdolność widzenia świata z perspektywy innych ludzi, jest jednym z kluczowych elementów Kichota, który sprawia, że jest to inny rodzaj opowiadania historii. Co sprawiło, że ta perspektywa, jego zdolność widzenia świata przez perspektywy innych postaci, tak radykalnie różni się od innych narracji w swoim okresie?
zgadza się., Sprawa, którą robię, to fikcja w najszerszym znaczeniu, czyli nieprawdziwe historie, o których wiemy, że są nieprawdziwe, najwyraźniej nie została wymyślona w 1605 roku. Było ich wiele, wiele, wiele wcześniej i zawsze było. Moglibyśmy spekulować, że praktyka opowiadania nieprawdziwych historii, które inni wiedzą, że są nieprawdziwe w takiej czy innej formie, jest w jakiś sposób powiązana z ludzkim współistnieniem.
nie o to chodzi. Chodzi o to, że my, moderniści, kiedy czytamy fikcję, oczekujemy od niej czegoś innego lub czegoś więcej., Czego oczekujemy, i dlatego używamy modyfikatorów, takich jak trójwymiarowe lub wiarygodne, chcemy opowieści, które pochłaniają nas w jakiś sposób, które pozwalają nam grać w tę grę, że gramy tak płynnie z fikcją, która jest zarówno wiedzieć, że to nieprawda, a jednak traktować ją przez pewien czas, jakby to była prawda—dobrowolne zawieszenie niewiary.
nie była to powszechna praktyka czytania. Można twierdzić, że tak naprawdę nie była to dostępna opcja w średniowieczu lub w okresie klasycznym. Były różne relacje z tekstem., Można też argumentować, że istnieją relacje, których już nie mamy, rytualne relacje z tekstem. Tekst może wywołać magię na swoich czytelnikach, że prawdopodobnie na nowoczesnym, uprzemysłowionym Zachodzie nie są już w stanie wykonać.,
to, co rozwijało się w okresie XVI i XVII wieku, to zdolność czytelników lub widzów spektaklu do dzielenia się w ten sposób, do bycia zarówno krytycznie świadomym tego, co się dzieje, jak i do wyłączania tej krytycznej świadomości w tym samym czasie i do brania części swojej empatycznej zdolności i umieszczania jej na innej postaci lub razem z nią, co stworzyło bardzo bogatą przestrzeń do interakcji na poziomie wyimaginowanym. To właśnie uważam za pierwszy w twórczości Cervantesa sposób kombinowany i uniwersalny. Próbuje nawet wcześniej w swoim życiu., To naprawdę przychodzi mu do głowy, kiedy publikuje Don Kichota w 1605 roku, który, jak wiemy, ma fragmenty tekstu, nad którym pracował prawdopodobnie przez jakieś 20 lat.
wcześniejsze formy pisania, nawet powieści z połowy XVI wieku, od pikaresque do romansów pastoralnych, miały różne aspekty, które Cervantes ostatecznie rzuca w Don Kichota., To, czego nie mieli, to gra na horyzoncie tego, co można wiedzieć, że jest się postacią, a to pozwala Cervantesowi mieć tę niezwykłą, płynną zdolność do przenoszenia czytelnika poza perspektywę jednej postaci i do perspektywy innej postaci—w tym ślepoty tej osoby, w tym braku władzy tej osoby—i zajmować to miejsce i odczuwać wszystkie obecne pragnienia i życzenia, które z tym się wiążą. Dla mnie było to wprowadzenie tej literackiej empatii do formy powieści.
OK, dlaczego ten człowiek i ten okres czasu?, Pytam, bo z Twojej książki wynika, że Cervantes dużo czytał i pisał, więc był uczonym człowiekiem, ale to jego doświadczenia życiowe dały mu dostęp do innego rodzaju wiedzy. Była prawda książkowa, a potem były jego doświadczenia życiowe, które dodały do tego głębszy wydźwięk prawdy. W całej książce zauważasz, że Cervantes miał dość ciężkie życie-wojny, bitwy, uwięzienie, wszystkie te naprawdę, naprawdę straszne rzeczy—a jednak kiedy w końcu zaczyna pisać w późniejszym życiu, śmieje się. Ma komiczną świadomość ludzkiej kondycji., Co możesz przypisać temu facetowi, żyjącemu w tym okresie czasu, biorąc pod uwagę to naprawdę trudne życie, będąc w stanie wnieść to poczucie empatii i komedii do jego pisania?
nie ma wątpliwości, że mieliśmy szczęście w pewnym sensie—był dokładnie właściwym człowiekiem w dokładnie odpowiednim momencie w historii, został wprowadzony w dokładnie odpowiednie sytuacje, wiele z nich zagrażało życiu, i dzięki Bogu nie straciliśmy go w żadnym momencie z wielu punktów, które mogliśmy mieć po drodze, aby w końcu stać się mężczyzną w średnim wieku, który usiadł i zaczął pisać to, co napisał.,
Image credit: iStock/MagicVectorCreation
osoba pokolenia przed tym, co Cervantes urodził się w, świat, że jego ojciec urodził się w, byłby wędrowny do pewnego stopnia, ale nic takiego, co Cervantes był dozwolone od 1560 roku do 1570 roku. historia pozwoliła mu stać się człowiekiem tego świata, podróżnikiem, którym się stał, a na pewno w bardzo, bardzo trudnych okolicznościach. Nie zdecydował się opuścić Madrytu w wieku 19 lat., Wpakował się w kłopoty z prawem za zranienie innego człowieka, kiedy pojedynkowanie się było wyraźnie nielegalne i musiał uciekać. I ten bieg miał miejsce właśnie w tym momencie, gdy Imperium hiszpańskie rozwijało się poza jego geograficznymi granicami w Hiszpanii, kiedy Morze Śródziemne otwierało się jako teatr działań wojennych.
pozwoliło to Cervantesowi, który kilka lat wcześniej prawdopodobnie po prostu udałby się gdzieś indziej w Hiszpanii, aby się ukryć, być w teatrze świata., A po walce na Morzu Śródziemnym, po tym, jak prawie zginął w walkach przeciwko Imperium tureckiemu, po tym, jak został uwięziony przez wrogą kulturę w Afryce Północnej przez pięć lat i przetrwał ją i wrócił do Hiszpanii – nadal rozważał takie rzeczy, jak przeniesienie na drugą stronę świata, aby pracować dla hiszpańskiego rządu w Indiach. Mówimy o eksplodującej przestrzeni horyzontów dla ludzi.
to był ważny, ważny czynnik, ale jednocześnie ten eksplodujący obszar horyzontów doświadczany przez Cervantesa był również doświadczany w szczególny sposób., Świat informacji docierał do niego przez prasę drukarską, teatry, społeczeństwo i rząd, którym w dużej mierze udało się namalować obraz tego, jaki naprawdę był świat pod hiszpańskim Imperium. I wcale nie odpowiadało temu, co Cervantes dowiedział się o świecie. Był ten zasadniczy rozłam między tym, co jego doświadczenie jako świeżo wędrownego człowieka mówiło mu, a tym, co powiedziano mu o tym, jak powinien być świat., Słyszał rzeczy o tym, jaki jest niewierny, ale potem poszedł i wylądował na kolanach niewiernego i miał zupełnie inne doświadczenie. Niekoniecznie byli pozytywni, ale byli ludźmi. To nie były karykatury. W końcu poświęcił się pisaniu karykatur, a przez karykatury tworzył postacie.
te postacie były nagle ludźmi, którzy mogli mieć wyobraźnię o tym, jak to jest i dostać to źle, i że wierząc w coś i coraz to źle staje się podstawowym wspólnym tematem wszystkiego, co pisze., Ma dobre poczucie humoru. To niezwykle zabawne, ale jednocześnie zabawne, to także ludzkie. W sposób bardziej namacalny, realny i przekonujący niż cokolwiek, co zostało wcześniej napisane.
wspomniałeś o teatrze i poświęciłeś rozdział w swojej książce relacjom między Cervantesem a hiszpańskim Teatrem, ale czy mógłbyś powiedzieć trochę więcej o hiszpańskim teatrze w jego czasach i rzeczywistości, którą stworzył?, Pytam, ponieważ relacja między inscenizowanymi narracjami a tym, co nazywamy rzeczywistością, nie zmieniła się tak bardzo wraz z naszym własnym rozumieniem tego, co jest realne, ponieważ jest dziś produkowane przez teatr, kino czy telewizję.
wiele lat temu napisałem artykuł „rzeczywistość krwawi, Krótka historia kina od XVI wieku.”To celowo zabawny tytuł—Kino powstało pod koniec XIX wieku. Jak moglibyśmy mówić o XVI wieku?,
że Warunki wstępne dla nas spotykania się z historią w taki sposób, w jaki spotykamy się z nią dzisiaj, a mianowicie obrazy rzucane na ekran, gdy siedzimy w ciemnym pudełku, patrząc na nie, Warunki wstępne dla tego powstały 400 lat temu, podczas rozwoju tego, co nazywam przemysłem teatralnym w XVI wieku, i jest to w kategoriach kulturowych najważniejsza zmiana, jaka zaszła w tym czasie. Najpierw była to prasa drukarska trochę wcześniej, ale potem był to wzrost teatru ze wszystkich powodów, o których mówię w mojej pierwszej książce, jak świat stał się sceną.,
świat stał się sceną w bardzo poważnym sensie, w bardzo fizycznym i architektonicznym sensie, nawet dla Cervantesa. Nie sądzę, aby mógł zaimportować te techniki, które teraz rozpoznajemy, potrzebujemy i oczekujemy, gdy czytamy fikcję do jego pisania, gdyby nie był kimś, kto nie tylko głęboko cenił teatr, ale nawet pisał dla teatru. To było jedno z jego wielkich pragnień, kiedy wrócił z niewoli. Pomyślał: „zrobię to jako dramaturg.,”
odniósł wtedy pewien sukces, według jego własnego opowiadania—nie wiemy, jak przesadzony. Twierdzi, że jest autorem wielu komedii, komedii, których już nie możemy znaleźć, ale nie ma powodu wątpić, że rzeczywiście je napisał. To byłoby wspólne dla czasu, aby napisać rzeczy, które następnie zagubili się w historii.
jego własna ocena sukcesu polegała na tym, że nie rzucał w niego przez cały czas zgniłych pomidorów i ogórków., Najwyraźniej nie miał do tego naturalnego talentu, który inni w tym czasie robili—najbardziej spektakularnie Lope de Vega, który w ciągu swojego życia pisał przez niektórych ponad tysiąc. To, co widzimy, to to, że jego umiejętności, które zbudował podczas lat i lat praktyki pisania postaci dla medium, które jest dedykowane do tworzenia postaci wyróżniających się na scenie, jak sądzę, naprawdę wpłynęły na jego zdolność do pisania w formie narracyjnej, jak również. Jego postacie ożywają właśnie dlatego, że uzyskują pewne cechy strukturalne postaci teatralnych.,
w tej książce i innych utworach, które napisałeś, używasz epizodów z Kichota, aby zilustrować punkt lub rzeczy, które analizujesz i dyskutujesz. Powieść jest oczywiście przepełniona takimi epizodami. Czy są jakieś ulubione dla Ciebie, których jeszcze nie używałeś lub które tak naprawdę nie potrzebowały ankiety intelektualnej, aby je rozpakować?
zaskoczył mnie numer, którego w końcu nie użyłem. Myślę, że to właśnie za to, o czym mówiłeś. Na przykład Jaskinia Montesinos jest jednym z najbardziej znanych epizodów w książce., Na końcu książki spojrzałam i powiedziałam: „wiesz co, nigdy o tym nie pisałam”. to niezwykły Epizod. Kichot natknął się na dziurę w ziemi i powiedział: „Sancho, to jest słynna jaskinia Montesinos”, a Sancho powiedział: „naprawdę, nigdy o tym nie słyszałem.”A Kichot mówi:” Cóż, to jest moment na wielką przygodę. Przytrzymasz tę linę i pomożesz mi w niej zejść.”Sancho obniża go, Lina się poluzuje i Sancho myśli:” zgubiłem go.”Potem Lina znowu się zaciska i kilka minut później Kichote wraca.,
I opowiada tę historię. Mówi: „Byłem tam przez wiele dni, i to się stało i tamto się stało”, i to było absolutnie wspaniałe i cudowne—znowu, wszystko wpadło w wiele z wzorców, które znamy o tym całkowitym zerwaniu między przeżytymi doświadczeniami a postrzeganymi doświadczeniami, którymi Cervantes zawsze się bawi. Ale nie, to nie dotarło do finalnej wersji, jak wiele, wiele odcinków.
Posted in Kultura i Sztuka
Tagged Literatura, nauki humanistyczne, william egginton
