semiotyka, zwana także semiologią, czyli badaniem znaków i zachowań posługujących się znakami. Została zdefiniowana przez jednego z jej założycieli, szwajcarskiego językoznawcę Ferdinanda de Saussure, jako studium ” życia znaków w społeczeństwie.”Chociaż słowo to zostało użyte w tym znaczeniu w XVII wieku przez angielskiego filozofa Johna Locke' a, idea semiotyki jako interdyscyplinarnej dziedziny badań pojawiła się dopiero pod koniec XIX i na początku XX wieku wraz z niezależną pracą Saussure 'a i amerykańskiego filozofa Charlesa Sandersa Peirce' a.,
praca Peirce ' a w tej dziedzinie była zakorzeniona w pragmatyzmie i logice. Zdefiniował znak jako „coś, co oznacza kogoś za coś”, a jednym z jego głównych wkładów do semiotyki była Kategoryzacja znaków na trzy główne typy: (1) ikona, która przypomina jego odniesienie (takie jak znak drogowy dla spadających skał); (2) wskaźnik, który jest związany z jego odniesienia (jak dym jest znakiem ognia); i (3) symbol, który jest związany z jego odniesienia tylko przez Konwencję (jak słowa lub sygnały drogowe)., Peirce udowodnił również, że znak nigdy nie może mieć określonego znaczenia, ponieważ znaczenie musi być stale kwalifikowane.
to zainteresowanie strukturą stojącą za użyciem poszczególnych znaków wiązało semiotykę z metodami strukturalizmu, które starały się analizować takie relacje. Teorie Saussure ' a były więc również uważane za fundamentalne dla strukturalizmu (zwłaszcza lingwistyki strukturalnej) i poststrukturalizmu.
dwudziestowieczni semiotycy zastosowali Zasady Peirce 'a i Saussure' a do różnych dziedzin, w tym estetyki, antropologii, psychoanalizy, komunikacji i semantyki., Do najbardziej wpływowych z tych myślicieli należeli francuscy uczeni Claude Lévi-Strauss, Jacques Lacan, Michel Foucault, Jacques Derrida, Roland Barthes i Julia Kristeva.
