19 października 1973 roku, zaraz po prośbie prezydenta Nixona do Kongresu o udostępnienie 2,2 miliarda dolarów pomocy nadzwyczajnej dla Izraela w związku z konfliktem znanym jako wojna Jom Kipur, Organizacja Arabskich Krajów Eksportujących Ropę Naftową (Oapec) wprowadziła embargo na ropę naftową na Stany Zjednoczone (Reich 1995). Embargo wstrzymało import ropy z krajów uczestniczących w OAPEC i rozpoczęło serię cięć produkcyjnych, które zmieniły ceny ropy na świecie. Cięcia te prawie czterokrotnie zwiększyły cenę ropy z 2,90 dolarów za baryłkę przed embargiem do 11 dolarów.,65 baryłka w styczniu 1974 roku. W marcu 1974 r., w wyniku nieporozumień w OAPEC co do długości trwania kary, embargo zostało oficjalnie zniesione. Wyższe ceny ropy naftowej, z drugiej strony, pozostały (Merrill 2007).
jak wyjaśnił w 1974 roku Arthur Burns, ówczesny prezes Rezerwy Federalnej, „manipulacja cenami i dostawami ropy naftowej przez kraje eksportujące ropę przyszła w najbardziej nieodpowiednim dla Stanów Zjednoczonych czasie., W połowie 1973 r. ceny hurtowe towarów przemysłowych rosły już w tempie ponad 10% rocznie; nasz zakład przemysłowy działał praktycznie na pełnych obrotach; a wiele dużych materiałów przemysłowych było w bardzo krótkim czasie ” (Burns 1974). Oprócz tych presji kosztowych, amerykański przemysł naftowy miał brak nadmiernych mocy produkcyjnych, co oznaczało, że trudno było przemysłowi wprowadzić więcej ropy na rynek w razie potrzeby (Alhajji 2005)., Tak więc, gdy OAPEC ograniczył produkcję ropy, ceny musiały wzrosnąć, ponieważ amerykański przemysł naftowy nie mógł zareagować zwiększeniem podaży. Dodatkowo, brak Organizacji Krajów Eksportujących Ropę Naftową (OPEC) źródła ropy spadały jako odsetek światowego przemysłu naftowego, a OPEC zyskiwał większy odsetek światowego rynku ropy naftowej., Te dynamika rynku, w połączeniu z efektem OPEC większe prawa uczestnictwa w branży, pozwolił OPEC wywierać znacznie większy wpływ na mechanizm ustalania cen na rynku ropy naftowej od ich powstania w 1960 (Merrill 2007).
dewaluacja dolara, która miała miejsce na początku lat 70., była również głównym czynnikiem wzrostu cen zapoczątkowanego przez OAPEC. Ponieważ cena ropy była notowana w dolarach, spadająca wartość dolara skutecznie zmniejszyła przychody, które kraje OPEC widziały ze swojej ropy., Kraje OPEC uciekają się do wyceny ropy w kategoriach złota, a nie dolara (Hammes and Willis 2005). W związku z zakończeniem umowy z Bretton Woods, która wiązała złoto z ceną 35 dolarów, cena złota wzrosła do 455 dolarów za uncję do końca 1970 roku. ta drastyczna zmiana wartości dolara jest niezaprzeczalnie ważnym czynnikiem wzrostu cen ropy w 1970 roku.,
rola Rezerwy Federalnej
z punktu widzenia decydentów w Rezerwie Federalnej kryzys naftowy z lat 1973-74 jeszcze bardziej skomplikował otoczenie makroekonomiczne, szczególnie w odniesieniu do inflacji. Przewodniczący Fed Burns twierdził w 1979 roku, że inflacja wydaje się być wynikiem mnóstwa sił: „luźne finansowanie wojny w Wietnamie. . .,dewaluacja dolara w latach 1971 i 1973, światowy boom gospodarczy w latach 1972-73, awarie upraw i wynikający z nich wzrost cen żywności na świecie w latach 1974-75 oraz Nadzwyczajny wzrost cen ropy naftowej i gwałtowne spowolnienie wydajności” (Burns 1979). Intelektualny konsensus wśród decydentów w tym czasie było to, że inflacja popychanie kosztów (rodzaj inflacji wynikającej ze wzrostu cen nakładów do gospodarki, TJ, płace pracowników) była poza wpływem polityki pieniężnej (Romer and Romer 2012)., Według słów ekonomisty, który przedstawił federalnemu Komitetowi Otwartego Rynku w maju 1971 roku, ” pytanie brzmi, czy polityka pieniężna może lub powinna zrobić cokolwiek, aby walczyć z utrzymującą się stopą rezydualną inflacji … Myślę, że odpowiedź jest negatywna. … Wydaje mi się, że powinniśmy traktować ciągły wzrost kosztów jako problem strukturalny, który nie jest podatny na środki makroekonomiczne” (Romer and Romer 2012).
ekonomiści od tego czasu rozumieją, że bank centralny może wpływać na stopień, w jakim szoki podażowe wpływają na inflację, ale napotykają kompromis., Wyższe ceny ropy naftowej, ze względu na ich powszechny wpływ na surowce w całej gospodarce, będą generować zarówno presję inflacyjną,jak i wolniejszy wzrost. W krótkiej perspektywie siły te mają tendencję do odwrotnej relacji, co oznacza, że gdy jedna wzrasta, druga spada i odwrotnie. Na przykład Ben Bernanke mówił o tym w 2004 r.: „Jak zatem powinna zareagować polityka pieniężna? Niestety polityka pieniężna nie może zrównoważyć recesyjnych i inflacyjnych skutków wzrostu cen ropy w tym samym czasie., Jeśli bank centralny obniży stopy procentowe w celu stymulowania wzrostu, może zwiększyć presję inflacyjną; ale jeśli wzrośnie na tyle, aby udławić inflację effect…it może zaostrzyć spowolnienie wzrostu gospodarczego.”Dalej wyjaśnia, że decyzja o zaostrzeniu lub złagodzeniu Polityki Pieniężnej zależy ostatecznie od tego, w jaki sposób decydenci zrównoważą ryzyko związane z realizacją celów w zakresie zatrudnienia i stabilności cen (Bernanke 2004).
ostatecznie kryzys naftowy z 1973 roku i towarzysząca mu inflacja były wynikiem wielu czynników, które doprowadziły do doskonałej burzy gospodarczej., Embargo na ropę naftową z 1973 roku było tylko jednym z wielu komplikujących czynników, które doprowadziły nas decydentów do przeceniania naszego narodowego potencjału i do lekceważenia ich własnej roli w szerokiej inflacji, która miała miejsce w latach 70.
