Good Mood

diabase dike, który wystaje pionowo z powierzchni CMC Mount Moran. Photo by Jackson Herring

o szczególnym znaczeniu-Diabase, ciemna skała magmowa, 1,3 miliarda lat temu, popłynęła przez gnejs i granit, w wyniku czego widoczne są dziś pionowe groble na twarzach Mt. Moran i środkowy Teton. Diabase dike na Mt. Moran wystaje z twarzy, ponieważ gnejs otaczający go eroduje szybciej niż diabaza., Grobla diabazowa na Środkowym Tetonie jest zagłębiona, ponieważ granit centralnych szczytów ulega powolnej erozji niż diabaz.
dwanaście małych lodowców wciąż przylega do Tetonów. Są potomkami pierwotnych lodowców i powstały w ostatniej mini-epoce lodowcowej, między 500 a 1000 lat temu.

Brendon ' s shot from top of Fossil Mountain

Historia

rdzenni ludy
dowody archeologiczne ujawniają, że grupy Paleo-Indian stworzyły obozy letnie w pobliżu Tetonów wkrótce po zakończeniu ostatniej większej epoki lodowcowej około 9000 roku p. n. e.,C. wydaje się, że wykorzystali dolinę do zbierania roślin dla swoich jadalnych korzeni. Populacje zwierzyny grubej doliny nie były wystarczająco duże, aby wspierać więcej niż okazjonalne polowania.
historycy zastanawiają się, dlaczego te wczesne grupy ludzi opuściły ten obszar między 1000 A 1600 r. n. e., aby zostać zastąpione przez dzisiejsze bardziej znane plemiona Szoszonów, kruków, Gros Ventre i Blackfeet. Nawet te” współczesne ” plemiona były rzadkimi gośćmi Tetonów; zasadniczo podążały starożytnymi śladami zwierząt, gdy przekraczały kontynentalną przepaść.,
Odkrywcy przybywają
Po tym, jak Ekspedycja Lewisa i Clarka przeszła na północ i skierowała się na wschód pod koniec 1806 roku, członek John Colter, u ujścia rzeki Platte, spotkał się z ekspedycją Manuela Lisy, która zamierzała założyć handel futrami na Górnym Missouri. Lisa namówiła go, by pomógł im w ich przedsięwzięciu. Partia lisy założyła Fort Raymond w pobliżu rzek Bighorn i Yellowstone, a jesienią 1807 roku Colter zaprosił sąsiednie plemiona do Fortu w celu handlu futrami bobrów. To właśnie w czasie wymiany z Indianami Colter po raz pierwszy odwiedził Jackson Hole.,
kiedy czapki bobrów wypadły z mody w latach 40. Minęło prawie 50 lat, zanim kolejna fala przybyszów uznała dolinę za wystarczająco obiecującą do osiedlenia się.
ekspedycje badawcze
w 1840 roku Górnik Jim Bridger poprowadził przez dolinę grupę badawczą kapitana armii Williama Raynoldsa. Zbierali informacje o rdzennych plemionach, możliwościach rolniczych i górniczych oraz trasach kolejowych.
w związku z eksploracją regionu Yellowstone Młody geolog Ferdinand Hayden dokonał kilku wypadów na Tetony., Jenny, Leigh, Bradley i Taggart lakes zawdzięczają swoje nazwiska członkom jego ekspedycji badawczej z 1872 roku. Jenny była Szoszonką żony górala i przewodnika „bobra” Dicka Leigh, Frank Bradley był głównym geologiem w drużynie, a W. R. Taggart był jego asystentem. Innym członkiem, który pomógł uczynić Tetonów sławnymi był William H. Jackson. W tym samym roku prezydent Ulysses Grant ogłosił Yellowstone pierwszym parkiem narodowym na świecie. Ten akt był początkiem nowego przemysłu w regionie-turystyki – i Tetony wkrótce przyciągały swoją część podziwiających odwiedzających.,

Homesteaders Take Root
The Homestead Act of 1862 przyznawał 160 akrów ziemi każdemu, kto obiecał żyć i budować na nim przez pięć lat. Wydaje się, że oferta wolnej ziemi wpłynęła na wielu farmerów i farmerów, aby pominąć skromne warunki wypasu i uprawy w tym regionie. Nowych osadników, okazało się, że przetrwanie to walka.
William Menor otworzył w 1894 r.prom, aby przepłynąć rzekę Snake w Moose.
Przewodnik myśliwski Ben Sheffield zaczął przywozić zamożnych klientów do swojego obozu w Moran. Homesteader Louis Joy otworzył pierwsze dude ranch w dolinie., Przyciąganie turystów z całego świata do Tetonów okazało się o wiele bardziej opłacalne niż rolnictwo.
TETON CLIMBING HISTORY: The SUMMIT REGISTER ARCHIVE: ta strona zawiera zbiór cyfrowych zdjęć Archiwum Grand Teton National Park Summit Register. Rejestry szczytu były przechowywane od końca lat 20. do lat 80. i stanowią unikalne repozytorium historii wspinaczki Teton.,

The Making of a Park

Tetons po raz pierwszy otrzymał ochronę rządową w 1897 roku, kiedy Kongres utworzył Teton Forest Reserve z terenów nie wchodzących w skład Parku Narodowego Yellowstone. W 1929 roku pas ziemi, który obejmował pasmo górskie Teton i little else, oficjalnie stał się Parkiem Narodowym Grand Teton. Była to tylko jedna trzecia wielkości obecnego parku. Już w 1917 roku kongresmeni próbowali stworzyć większe Sanktuarium., Miejscowi mieszkańcy stoczyli i rozgromili trzy próby federalizacji swojej ziemi w Jackson Hole.
wtedy do walki wszedł John D. Rockefeller, Jr. W 1926 roku odbył tournée po Jackson Hole z kuratorem Parku Yellowstone Horacym Albrightem, który wierzył, że wspaniałość Gór Teton zostanie zepsuta, jeśli Dolina poniżej nich zostanie pozostawiona niekontrolowanemu rozwojowi. Rockefeller, jeden z najbogatszych ludzi na świecie w tym czasie, zgodził się.
Kongres pojawił się w martwym punkcie w sprawie rozbudowy Parku Narodowego Grand Teton, Rockefeller wziął sprawy w swoje ręce., W latach 1927-1943 zakupił 35 000 akrów gruntów rolnych i ranczowych. Celem Rockefellera było przekazanie nieruchomości pod rozbudowany park. Ale Kongres i lokalny opór powstrzymały rząd od przyjęcia daru przez 15 lat. Rockefeller wymusił więc emisję w 1943 roku, grożąc sprzedażą swoich udziałów na otwartym rynku.
prezydent Franklin Roosevelt odpowiedział deklarując 221,000 akrów na wschód od rzeki Snake – większość pozostałej doliny – Jackson Hole National Monument., Jego posunięcie wykorzystało fakt, że stworzenie pomnika nie wymagało poparcia Kongresu w sposób, w jaki Park Narodowy miałby powstać. Mimo że 93% tych akrów należało już do rządu lub Rockefellera, mieszkańcy Wyoming nadal czuli się zdradzeni. Kongres najpierw uchwalił ustawę znoszącą pomnik, który zawetował Roosevelt. Osiągnięto kompromis i w 1950 roku zdecydowano, że w zamian za ziemię rząd federalny zwróci Hrabstwo Teton za straty podatkowe i honoruje prawa do wypasu za cały okres istnienia istniejących dzierżawców i ich spadkobierców żyjących w tym czasie., Ostatecznie Jackson Hole National Monument stał się częścią Parku Narodowego Grand Teton.

dzisiaj większość ludzi zgodziłaby się, że Park Narodowy Grand Teton jest cennym atutem Jackson Hole i narodu. Od czasu założenia parku Turystyka prześcignęła hodowlę, stając się ekonomicznym fundamentem regionu.

The Peaks– a Climbing Overview

początkujący mogą się zastanawiać od czego zacząć, a pasmo ma góry na wszystkich poziomach., Ta sekcja zawiera przegląd szczytów, które mają strony SP i organizuje je według rodzaju standardowej trasy – techniczne wspinaczki skalnej, scramble lub wędrówki. Z każdym opisem szczytu jest ocena standardowej trasy na nim.
należy pamiętać, że wiele szczytów ma na nich kilka tras.

Technical Peaks

Class 5
Grand Teton-5.4 standardową trasą (Owen-Spalding); tej góry nie trzeba przedstawiać.
Mount Owen – ta iglica jest drugim co do wysokości szczytem w paśmie i wydaje się być prawie w odległości skoku Wielkiego (skakanie nie jest zalecane)., Z niektórych miejsc, zwłaszcza w dolnym Kanionie kaskady, może być początkowo mylony z Grand. Najłatwiejsza droga – Zachodnie półki-idzie na 5.1.
Mount Moran-jest czwartym co do wysokości szczytem w paśmie, ale tylko Grand przyciąga większą uwagę. Jego położenie kilka mil od zespołu Katedralnego-Grand, Owen i Teewinot-sprawia, że wyróżnia się prawie tak samo jak Grand. Standardowa trasa to 5,5 CMC. Wielu wspinaczy woli Moran od Grand, ponieważ dłuższe podejście oznacza bardziej dzikie uczucie i ukojenie od tłumów, które gromadzą się na Grand.,
Thor Peak-rzadko spotykany szczyt dla turystów, a nawet wielu turystów i niektórych wspinaczy. góra ta „chowa się” za Mount Moran. Jest to 5.6 przez „Hidden Couloir”; zobacz TR dołączony do strony szczytu, aby uzyskać szczegółowe informacje, ponieważ strona szczytu nie zawiera informacji o trasie.
Nez Perce Peak-jeden z skupisk szczytów w pobliżu Wielkiego, Północno-Zachodni wierzchołek tego szczytu biegnie na wysokości 5,4.
Matternought Peak – jeden z mniej znanych klejnotów. Najłatwiejsza trasa prowadzi przez Wschodni grzbiet i wschodni couloir i prowadzi na 5.1.,
Cube Point-nie jest wysoki jak Teton peaks go, ale bardziej Zaciszny niż te duże są, mimo że nie jest bardzo daleko od Wielkiego. Jest to dobry wybór na jednodniową wspinaczkę, a Wschodnia Grań wynosi 5,4.
szczyt Baxtera-praktycznie nieznany poza wspinaczami technicznymi, wejście na ten szczyt zajmuje tylko kilka godzin. Południowa Grań / twarz ma ruchy crux 5.9, ale większość wznoszenia jest łatwiejsza (zakres 5.6).,

Thumbs Of The Peaks

Scrambles

Hard Class 2 through Class 4
Middle Teton-trzeci wśród szczytów pod względem wysokości, jest to najwyższy szczyt Teton ze szczytem dostępnym drogą nietechniczną. Trasa ta jest Południowo-Zachodnia Couloir, Klasa 3 (choć należy zauważyć, że strona SP wspomina kilka miejsc klasy 4).

South Teton-trzeci i najniższy ze szczytów „Teton”, ten ma dwie trasy Klasy 4 (choć w większości są to trasy klasy 3). Południowy Teton jest często używany jako szczyt wprowadzający dla osób, które posmakują Alpinizmu Teton.,
Teewinot Mountain — Class 4 (East Face) i bardziej odsłonięty niż większość innych tras Klasy 4 w zasięgu. Wiele imprez linowych na tym szczycie, zwłaszcza na zejściu, a to jest na granicy technicznej. Należy również zauważyć, że niektóre opublikowane opisy podają trasę na poziomie 5.3, ponieważ łatwo jest wylądować na terenie klasy 5 na niektórych odcinkach Klasy 4.
Cloudveil Dome-Klasa 4 przy wschodnim grzbiecie. Szczyt ten stanowi Wschodnie zakończenie wschodniego grzbietu Południowego Tetonu.,
Buck Mountain – jest to najwyższy szczyt w południowej części pasma i wyróżnia się z niemal każdego punktu widokowego. Na szczycie znajdują się trasy techniczne, ale są też trasy klasy 3 i 4. Najłatwiejsza wydaje się być Wschodnia twarz (Klasa 3), udokumentowana na stronie trasy przez jednego z lepszych współpracowników SP.
rozczarowany szczyt. pierwsi ludzie, którzy weszli na ten szczyt, mieli nadzieję, że uda im się stosunkowo łatwo przejść z niego na Grand. Zamiast tego napotkali głęboki spadek, którego nie byli w stanie wynegocjować, nawet na rappel, i nadali temu szczytowi jego nazwę., Przez południowo-wschodni grzbiet przebiega trasa klasy 3/4.
Mount Wister – to szczyt, którego większość ludzi nigdy nie widzi. Znajduje się w samym sercu parku, ale na tyle daleko od szczytów trofeów, aby przyciągnąć niewielką uwagę. Wschodnia grań należy do III klasy.
Góra św. Jana-Zwykle doceniana tylko z drogi, szczyt ten jest najwyższym punktem systemu grzbietów oddzielających kaskady i kaniony Paintbrush, a niektóre z najpopularniejszych szlaków parku otaczają grzbiet, ale nie Wiele osób wspina się na szczyty. Na szczyt prowadzi droga krajowa nr 3.,
Mount Fryxell-kolejny szczyt w kompleksie grzbietów między kaskadą a kanionem Paintbrush, ten ma wspaniałe widoki na największe góry Parku i przyciąga wiele uwagi wizualnej przy Paintbrush Divide i podczas ostatniego pchnięcia do divide z PAINTBRUSH Canyon. Trasa na ten szczyt może być dowolna, od luźnej klasy 2 do mieszanki klasy 2-4, A jest tam duże pole śniegu, które oferuje ciekawą wspinaczkę, szybkie zejście lub oba.