woda jest substancją chemiczną o wzorze chemicznym H
2O; jedna cząsteczka wody ma dwa atomy wodoru kowalencyjnie połączone z jednym atomem tlenu.Woda jest bezsmakową, bezwonną cieczą w temperaturze otoczenia i pod ciśnieniem. Ciekła woda ma słabe pasma absorpcyjne o długości fal około 750 nm, które powodują, że wydaje się mieć niebieską barwę. Można to łatwo zaobserwować w wypełnionej wodą kąpieli lub umywalce, której podszewka jest biała. Duże kryształy lodu, podobnie jak w lodowcach, również pojawiają się na niebiesko.,
w warunkach standardowych woda jest przede wszystkim cieczą, w przeciwieństwie do innych analogicznych wodorków z rodziny tlenu, które są na ogół gazowe. Ta unikalna właściwość wody wynika z wiązania wodorowego. Cząsteczki wody nieustannie poruszają się względem siebie, a wiązania wodorowe ciągle się rozpadają i reformują w czasie szybciej niż 200 femtosekund (2×10-13 sekund).Jednak wiązania te są wystarczająco silne, aby stworzyć wiele specyficznych właściwości wody, z których niektóre czynią ją integralną częścią życia.,
woda, lód i opary
w atmosferze i na powierzchni Ziemi najczęściej występuje faza ciekła i jest to forma oznaczana Zwykle słowem „woda”. Faza stała wody jest znana jako lód i zwykle przyjmuje strukturę twardych, połączonych kryształów, takich jak kostki lodu, lub luźno nagromadzonych kryształów ziarnistych, takich jak śnieg. Oprócz zwykłego sześciokątnego lodu krystalicznego znane są inne fazy Krystaliczne i amorficzne lodu. Faza gazowa wody jest znana jako para wodna(lub para wodna)., Widzialna para i chmury powstają z drobnych kropelek wody zawieszonych w powietrzu.
woda tworzy również płyn nadkrytyczny. Temperatura krytyczna wynosi 647 K, A ciśnienie krytyczne 22,064 MPa. W przyrodzie rzadko zdarza się to w skrajnie nieprzyjaznych warunkach. Prawdopodobnym przykładem naturalnie występującej wody nadkrytycznej jest w najgorętszych częściach głębokich otworów hydrotermalnych, w których woda jest podgrzewana do krytycznej temperatury przez pióropusze wulkaniczne, a ciśnienie krytyczne jest spowodowane ciężarem oceanu na ekstremalnych głębokościach, na których znajdują się otwory wentylacyjne., Ciśnienie to osiąga się na głębokości około 2200 metrów: znacznie mniej niż średnia głębokość oceanu (3800 metrów).
pojemność cieplna i ciepło parowania i fusionEdit
ciepło parowania wody od topnienia do temperatury krytycznej
woda ma bardzo wysoką pojemność cieplną właściwą 4181,4 J / (kg·K) w 25 °C – drugi co do wielkości wśród wszystkich gatunków heteroatomicznych (po amoniaku), a także wysokie ciepło parowania (40.,65 kJ / mol lub 2257 kJ / kg w normalnej temperaturze wrzenia), które są wynikiem rozległego wiązania wodorowego między jego cząsteczkami. Te dwie niezwykłe właściwości pozwalają wodzie umiarkować klimat Ziemi poprzez buforowanie dużych wahań temperatury. Większość dodatkowej energii zmagazynowanej w systemie klimatycznym od 1970 roku zgromadziła się w oceanach.
właściwa entalpia fuzji (bardziej znana jako ciepło utajone) wody wynosi 333.,55 kJ / kg w temperaturze 0 °C: do stopienia lodu potrzebna jest taka sama ilość energii, jak do ogrzania lodu od -160 °C do jego temperatury topnienia lub do podgrzania tej samej ilości wody o około 80 °C. W przypadku zwykłych substancji tylko amoniak jest wyższy. Właściwość ta nadaje odporność na topnienie na lodzie lodowców i dryfu lodu. Przed i od pojawienia się mechanicznego chłodzenia lód był i nadal jest powszechnie stosowany do opóźniania psucia się żywności.
właściwa Pojemność cieplna lodu w temperaturze -10 °C wynosi 2030 J/(kg·K), a pojemność cieplna pary w temperaturze 100 °C wynosi 2080 J / (kg·K).,
gęstość wody i loduedit
gęstość lodu i wody jako funkcja temperatury
gęstość wody wynosi około 1 grama na centymetr sześcienny (62 lb / cu ft): ta zależność była pierwotnie używana do określenia grama. Gęstość zmienia się w zależności od temperatury, ale nie liniowo: wraz ze wzrostem temperatury, gęstość wzrasta do szczytu przy 3,98 °C (39,16 ° F), a następnie maleje; jest to niezwykłe. Regularny, sześciokątny lód jest również mniej gęsty niż płynna woda—po zamarznięciu gęstość wody zmniejsza się o około 9%.,
efekty te wynikają z redukcji ruchu termicznego z chłodzeniem, co pozwala cząsteczkom wody tworzyć więcej wiązań wodorowych, które zapobiegają zbliżaniu się cząsteczek do siebie. Podczas gdy poniżej 4 °C pękanie wiązań wodorowych z powodu ogrzewania pozwala cząsteczkom wody się zbliżyć pomimo wzrostu ruchu termicznego (który ma tendencję do rozszerzania się cieczy), powyżej 4 °C woda rozszerza się wraz ze wzrostem temperatury. Woda w pobliżu temperatury wrzenia jest o 4% mniej gęsta niż woda w temperaturze 4 °C (39 °F).,
pod rosnącym ciśnieniem lód ulega szeregowi przejść do innych polimorfów o większej gęstości niż ciekła woda, takich jak lód II, lód III, lód amorficzny o wysokiej gęstości (HDA) i lód amorficzny o bardzo wysokiej gęstości (VHDA).,
rozkład temperatury w jeziorze latem i zimą
niezwykła krzywa gęstości i niższa gęstość lodu niż wody jest niezbędna do życia—gdyby woda była najbardziej gęsta w punkcie zamarzania, to zimą bardzo zimna woda na powierzchni jezior i innych zbiorników wodnych zatonęłaby, jeziora mogłyby zamarznąć od dołu do góry, a całe życie nie byłoby możliwe.w nich zostanie zabity. Ponadto, biorąc pod uwagę, że woda jest dobrym izolatorem termicznym (ze względu na jej pojemność cieplną), niektóre zamarznięte jeziora mogą nie rozmrozić się całkowicie latem., Warstwa lodu, która unosi się na górze, izoluje wodę poniżej. Woda o temperaturze około 4 °C (39 °F) również spływa do dna, utrzymując w ten sposób stałą temperaturę wody na dnie (patrz rysunek).
gęstość słonej wody i lodaedit
gęstość słonej wody zależy od zawartości rozpuszczonej soli, a także od temperatury. Lód wciąż unosi się w oceanach, w przeciwnym razie zamarzłby od dołu do góry. Jednak zawartość soli w oceanach obniża temperaturę zamarzania o około 1.,9 °C (zobacz tutaj) i obniża temperaturę maksymalnej gęstości wody do poprzedniego punktu zamarzania o 0 °C. Dlatego w wodzie oceanicznej konwekcja w dół zimniejszej wody nie jest blokowana przez ekspansję wody, ponieważ staje się ona zimniejsza w pobliżu punktu zamarzania. Zimna woda oceanów w pobliżu punktu zamarzania nadal tonie. Stworzenia żyjące na dnie zimnych oceanów, takich jak Ocean Arktyczny, żyją w wodzie o 4 °C zimniejszej niż na dnie zamarzniętych jezior i rzek Słodkowodnych.
gdy powierzchnia słonej wody zaczyna zamarzać (przy -1.,9 °c Dla wody morskiej o normalnym zasoleniu, 3,5%) tworzący się lód jest zasadniczo wolny od soli i ma mniej więcej taką samą gęstość jak lód słodkowodny. Ten lód unosi się na powierzchni, a sól, która jest „zamrożona”, zwiększa zasolenie i gęstość wody morskiej tuż pod nią, w procesie znanym jako odrzucenie solanki. Ta gęstsza słona woda zlewa się przez konwekcję, a wymiana wody morskiej podlega temu samemu procesowi. Tworzy to zasadniczo słodkowodny lód w temperaturze -1,9 °C na powierzchni. Zwiększona gęstość wody morskiej pod tworzącym się lodem powoduje jej opadanie w kierunku dna., Na dużą skalę proces odrzucania solanki i zatapiania zimnej słonej wody powoduje powstawanie prądów oceanicznych, które transportują taką wodę z biegunów, prowadząc do globalnego systemu prądów zwanych cyrkulacją termohalinową.
mieszalność i kondensacjaedit
woda jest mieszalna z wieloma cieczami, w tym etanolem.wszystkie proporcje., Woda i większość olejów są niemieszalne Zwykle tworząc warstwy w zależności od rosnącej gęstości od góry. Można to przewidzieć porównując polaryzację. Woda będąca Związkiem stosunkowo polarnym będzie miała tendencję do mieszania się z cieczami o wysokiej polaryzacji, takimi jak etanol i aceton, podczas gdy związki o niskiej polaryzacji będą miały tendencję do mieszania i słabo rozpuszczalnego, takiego jak węglowodory.
jako gaz para wodna jest całkowicie mieszalna z powietrzem., Z drugiej strony, maksymalne ciśnienie pary wodnej, które jest termodynamicznie stabilne z cieczą (lub ciałem stałym) w danej temperaturze jest stosunkowo niskie w porównaniu z całkowitym ciśnieniem atmosferycznym.Na przykład, jeśli ciśnienie cząstkowe pary wynosi 2% ciśnienia atmosferycznego, a powietrze jest chłodzone od 25 °C, począwszy od około 22 °C woda zacznie się skraplać, określając punkt rosy i tworząc mgłę lub rosę. Proces odwrotny powoduje, że rano rozpala się mgła., Jeśli wilgotność jest zwiększona w temperaturze pokojowej, na przykład przez uruchomienie gorącego prysznica lub kąpieli, a temperatura pozostaje mniej więcej taka sama, para szybko osiąga ciśnienie do zmiany fazy, a następnie skrapla się jako kropelki wody, powszechnie określane jako para wodna.
Gaz nasycony lub o 100% wilgotności względnej występuje, gdy ciśnienie pary wody w powietrzu jest w równowadze z ciśnieniem pary z powodu (ciekłej) wody; woda (lub lód, jeśli jest wystarczająco chłodny) nie utraci masy przez parowanie pod wpływem nasyconego powietrza., Ponieważ ilość pary wodnej w powietrzu jest mała, wilgotność względna, stosunek ciśnienia częściowego z powodu pary wodnej do nasyconego ciśnienia częściowego pary, jest znacznie bardziej użyteczny.Ciśnienie pary powyżej 100% wilgotności względnej nazywa się super-nasyconym i może wystąpić, gdy powietrze jest szybko schładzane, na przykład przez nagłe podniesienie się w upgrade.,
ciśnienie pary w wodzie
diagramy ciśnienia pary wody
CompressibilityEdit
ściśliwość wody jest funkcją ciśnienia i temperatury. W temperaturze 0 °C, przy granicy ciśnienia zerowego, ściśliwość wynosi 5,1×10-10 Pa−1. Przy granicy zerowego ciśnienia ściśliwość osiąga minimum 4,4×10-10 Pa−1 około 45 °C przed ponownym wzrostem wraz ze wzrostem temperatury., Wraz ze wzrostem ciśnienia zmniejsza się ściśliwość, wynosząca 3,9×10-10 Pa−1 w temperaturze 0 °C i 100 megapaskali (1000 barów).
moduł objętości wody wynosi około 2,2 GPa. Niska ściśliwość gazów, a w szczególności wody, prowadzi do tego, że często są one uważane za niezrozumiałe. Niska ściśliwość wody oznacza, że nawet w głębokich oceanach na głębokości 4 km, gdzie ciśnienie wynosi 40 MPa, występuje tylko 1,8% spadek objętości.,
Triple pointEdit
Punkt potrójny ciała stałego / cieczy / pary ciekłej wody, lodu IH i pary wodnej w lewej dolnej części diagramu fazy wodnej.
temperatura i ciśnienie, przy którym zwykła woda stała, ciekła i gazowa współistnieją w równowadze, jest potrójnym punktem wody., Od 1954 roku punkt ten był używany do określenia podstawowej jednostki temperatury, kelwin, ale począwszy od 2019 roku, kelwin jest teraz definiowany za pomocą stałej Boltzmanna, a nie potrójnego punktu wody.
ze względu na istnienie wielu polimorfów (form) lodu, woda ma inne punkty potrójne, które mają trzy polimorfy lodu lub dwa polimorfy lodu i cieczy w równowadze. Gustav Heinrich Johann Apollon Tammann w Getyndze sporządził na początku XX wieku dane o kilku innych punktach potrójnych. Kamb i inni udokumentowali kolejne potrójne punkty w latach 60.,
| fazy w stabilnej równowadze | ciśnienie | Temperatura |
|---|---|---|
| ciekła woda, lód Ih i para wodna | 611.657 Pa | 273.16 K (0.01 °C) |
| płynna woda, lód IH i lód III | 209.9 MPa | 251 K (-22 °C) |
| płynna woda, lód III i lód V | 350,1 MPa | -17,0 °c |
| ciekła woda, lód V i lód vi | 632,4 MPa | 0.,16 °C |
| lód IH, lód II i lód III | 213 MPa | -35 °C |
| lód II, lód III i lód V | 344 MPa | -24 °C |
| lód II, lód V i lód VI | 626 MPa | -70 °C |
Punkt topnienia
Temperatura topnienia lodu wynosi 0 °C (32 °F; 273 K) przy standardowym ciśnieniu; jednak czysta ciekła woda może być przechłodzona znacznie poniżej tej temperatury bez zamrażania, jeśli ciecz nie jest mechanicznie zakłócona., Może pozostać w stanie płynnym do punktu zarodkowania homogenicznego około 231 K (-42 °C; -44 °F). Temperatura topnienia zwykłego sześciokątnego lodu spada nieznacznie pod umiarkowanie wysokimi ciśnieniami, o 0,0073 °C (0,0131 °F)/atm lub około 0,5 °C (0,90 °F)/70 atm, gdy energia stabilizacji wiązania wodorowego jest przekraczana przez odpychanie międzycząsteczkowe, ale gdy lód przekształca się w jego polimorfy (patrz Stany krystaliczne lodu) powyżej 209,9 MPa (2072 atm), temperatura topnienia wzrasta znacznie wraz z ciśnieniem, tj. 82 °C) przy 2.216 GPA (21.870 ATM) (potrójny Punkt lodu VII).,
właściwości Elektryczneedytuj
przewodność Elektrycznaedytuj
czysta woda nie zawierająca jonów egzogennych jest doskonałym izolatorem, ale nawet woda „dejonizowana” nie jest całkowicie wolna od jonów. Woda ulega autojonizacji w stanie ciekłym, gdy dwie cząsteczki wody tworzą jeden anion wodorotlenkowy (OH−
) i jeden kation hydroniowy (H
3O+
).
ponieważ woda jest tak dobrym rozpuszczalnikiem, prawie zawsze rozpuszcza się w niej jakiś roztwór, często sól., Jeśli woda ma nawet niewielką ilość takiego zanieczyszczenia, jony mogą przenosić ładunki tam iz powrotem, umożliwiając wodzie przewodzenie energii elektrycznej o wiele łatwiej.
wiadomo, że teoretyczna maksymalna Rezystywność elektryczna dla wody wynosi około 18,2 MΩ·cm (182 kΩ·m) w temperaturze 25 °C. Liczba ta dobrze zgadza się z tym, co zwykle widać w odwróconej osmozie, ultrafiltrowanych i dejonizowanych systemach ultraczystej wody stosowanych na przykład w zakładach produkcji półprzewodników., Poziom zanieczyszczeń solnych lub kwasowych przekraczający nawet 100 części na bilion (ppt) w ultra-czystej wodzie zaczyna zauważalnie obniżać jego Rezystywność nawet o kilka kΩ·m.
w czystej wodzie wrażliwe urządzenia mogą wykryć bardzo niewielką przewodność elektryczną 0,05501 ± 0,0001 µS/cm w temperaturze 25,00 °C. Woda może być również elektrolizowana do gazów tlenowych i wodorowych, ale przy braku rozpuszczonych jonów jest to bardzo powolny proces, ponieważ przewodzi się bardzo mało prądu. W lodzie głównymi nośnikami ładunku są protony (patrz Proton conductor)., Wcześniej uważano, że lód ma małą, ale mierzalną przewodność 1×10-10 s / cm, ale obecnie uważa się, że przewodność ta jest prawie całkowicie spowodowana wadami powierzchni, a bez nich lód jest izolatorem o niezmiernie małej przewodności.
polaryzacja i wiązanie wodorowedytuj
diagram pokazujący częściowe ładunki atomów w cząsteczce wody
ważną cechą wody jest jej polarna natura., Struktura ma wygiętą geometrię molekularną dla dwóch hydrogenów z wierzchołka tlenu. Atom tlenu ma również dwie samotne pary elektronów. Jednym z efektów Zwykle przypisywanych samotnym param jest to, że kąt zgięcia fazy gazowej H–O-H wynosi 104,48°, co jest mniejsze niż typowy kąt czworościenny 109,47°. Samotne pary są bliżej atomu tlenu niż elektrony związane z hydrogenami, więc wymagają więcej miejsca. Zwiększona odpychanie samotnych par wymusza wiązania O-H bliżej siebie.
inną konsekwencją jego struktury jest to, że woda jest cząsteczką polarną., Ze względu na różnicę w elektroujemności, moment dipolowy wiązania wskazuje od każdego H do O, co powoduje, że tlen jest częściowo ujemny, a każdy Wodór częściowo dodatni. Dipol wielkocząsteczkowy, wskazuje z obszaru pomiędzy dwoma atomami wodoru do atomu tlenu. Różnice ładunku powodują agregację cząsteczek wody (względnie dodatnie obszary przyciągane są do względnie ujemnych obszarów). To przyciąganie, wiązanie wodorowe, wyjaśnia wiele właściwości wody, takich jak jej właściwości rozpuszczalnikowe.,
chociaż wiązanie wodorowe jest stosunkowo słabym przyciąganiem w porównaniu do wiązań kowalencyjnych w samej cząsteczce wody, jest odpowiedzialne za kilka fizycznych właściwości wody. Te właściwości obejmują jego stosunkowo wysokie temperatury topnienia i temperatury wrzenia: więcej energii jest potrzebne do zerwania wiązań wodorowych między cząsteczkami wody. Natomiast siarkowodór (H
2S) ma znacznie słabsze wiązanie wodorowe ze względu na niższą elektronegatywność siarki. H
2S jest gazem w temperaturze pokojowej, mimo że siarkowodór ma prawie dwukrotnie większą masę molową wody., Dodatkowe wiązanie między cząsteczkami wody daje również ciekłej wodzie dużą pojemność cieplną właściwą. Ta wysoka pojemność cieplna sprawia, że woda jest dobrym medium magazynującym ciepło (chłodziwo) i osłoną cieplną.
spójność i przyczepność
cząsteczki wody pozostają blisko siebie (spójność), ze względu na wspólne działanie wiązań wodorowych między cząsteczkami wody., Te wiązania wodorowe są stale łamane, a nowe wiązania są tworzone z różnymi cząsteczkami wody; ale w dowolnym momencie w próbce ciekłej wody duża część cząsteczek jest utrzymywana razem przez takie wiązania.
woda ma również wysokie właściwości adhezyjne ze względu na swój polarny charakter. Na wyjątkowo czystym/gładkim szkle woda może tworzyć cienką warstwę, ponieważ siły cząsteczkowe między cząsteczkami szkła i wody (siły adhezyjne) są silniejsze niż siły spoiste.,W komórkach biologicznych i organelles, woda jest w kontakcie z błoną i białkowymi powierzchniami, które są hydrofilowe; to znaczy, powierzchnie, które mają silny pociąg do wody. Irving Langmuir zaobserwował silną siłę odpychającą między powierzchniami hydrofilowymi. Odwodnienie powierzchni hydrofilowych-usunięcie silnie utrzymujących się warstw wody nawodnienia-wymaga wykonania znacznej pracy przeciwko tym siłom, zwanym siłami nawodnienia. Siły te są bardzo duże, ale zmniejszają się gwałtownie w ciągu nanometru lub mniej., Są one ważne w biologii, szczególnie gdy komórki są odwodnione przez ekspozycję na suchą atmosferę lub zewnątrzkomórkowe zamrażanie.
strumień wody deszczowej z baldachimu. Wśród sił regulujących powstawanie kropli znajdują się: napięcie powierzchniowe, spójność (Chemia), Siła Van der Waalsa, niestabilność Plateau–Rayleigha.
napinanie Powierzchniedytuj
ten spinacz znajduje się pod poziomem wody, który podniósł się delikatnie i płynnie., Napięcie powierzchniowe zapobiega zanurzeniu klipsa i przelewaniu się wody przez krawędzie szkła.
zależność temperatury od napięcia powierzchniowego czystej wody
woda ma niezwykle wysokie napięcie powierzchniowe 71,99 mN / m w 25 °C, co jest spowodowane siłą wiązania wodorowego między cząsteczkami wody. Pozwala to owadom chodzić po wodzie.
działanie kapilarne
ponieważ woda ma silne siły spoiste i przyczepne, wykazuje działanie kapilarne., Silna spójność wiązania wodorowego i przyczepności pozwala drzewom transportować wodę ponad 100 m w górę.
woda jako rozpuszczalnikedytuj
obecność koloidalnego węglanu wapnia z wysokich stężeń rozpuszczonego wapna sprawia, że woda Havasu spada turkusowo.
woda jest doskonałym rozpuszczalnikiem ze względu na wysoką stałą dielektryczną., Substancje, które dobrze mieszają się i rozpuszczają w wodzie, są znane jako substancje hydrofilowe („kochające wodę”), podczas gdy te, które nie mieszają się dobrze z wodą, są znane jako substancje hydrofobowe („obawiające się wody”). Zdolność substancji do rozpuszczania się w wodzie zależy od tego, czy substancja może dopasować lub lepiej silne siły przyciągania, które cząsteczki wody generują między innymi cząsteczkami wody. Jeśli substancja ma właściwości, które nie pozwalają jej pokonać tych silnych sił międzycząsteczkowych, cząsteczki są wytrącane z wody., Wbrew powszechnemu błędnemu przekonaniu woda i substancje hydrofobowe nie „odpychają”, a nawodnienie hydrofobowej powierzchni jest energicznie, ale nie entropicznie, korzystne.
gdy związek jonowy lub polarny wchodzi do wody, jest otoczony przez cząsteczki wody (uwodnienie). Stosunkowo mały rozmiar cząsteczek wody (~3 angstroms) pozwala wielu cząsteczkom wody otaczać jedną cząsteczkę substancji rozpuszczonej. Częściowo ujemne dipolowe końce wody są przyciągane do dodatnio naładowanych składników substancji rozpuszczonej i odwrotnie dla dodatnich dipolowych końców.,
ogólnie rzecz biorąc, substancje jonowe i polarne, takie jak kwasy, alkohole i sole, są stosunkowo rozpuszczalne w wodzie, a substancje niepolarne, takie jak tłuszcze i oleje, nie są. Cząsteczki niepolarne pozostają razem w wodzie, ponieważ jest to energicznie korzystniejsze dla cząsteczek wody do wiązania wodorowego ze sobą niż angażowanie się w interakcje van der Waalsa z cząsteczkami niepolarnymi.
przykładem jonowej substancji rozpuszczalnej jest sól kuchenna; chlorek sodu, NaCl, dzieli się na kationy na+i CL−
aniony, z których każdy jest otoczony cząsteczkami wody., Jony są następnie łatwo transportowane z ich krystalicznej sieci do roztworu. Przykładem niejonowej substancji rozpuszczalnej jest cukier stołowy. Dipole wodne wytwarzają wiązania wodorowe z polarnymi rejonami cząsteczki cukru (grupy OH) i umożliwiają jej przeniesienie do roztworu.
Quantum tunnelingedytuj
dynamika tunelowania kwantowego w wodzie została zgłoszona już w 1992 roku. W tym czasie wiadomo było, że istnieją ruchy, które niszczą i regenerują słabe wiązanie wodorowe przez wewnętrzne obroty substytucyjnych monomerów wody., 18 marca 2016 roku poinformowano, że wiązanie wodorowe może zostać zerwane przez kwantowe tunelowanie w heksamerze wodnym. W przeciwieństwie do wcześniej opisywanych ruchów tunelowych w wodzie, wiązało się to ze wspólnym zerwaniem dwóch wiązań wodorowych. Jeszcze w tym samym roku opisano odkrycie kwantowego tunelowania cząsteczek wody.
absorpcja Elektromagnetycznaedytuj
woda jest stosunkowo przezroczysta dla światła widzialnego, blisko światła ultrafioletowego i daleko Czerwonego, ale pochłania większość światła ultrafioletowego, światła podczerwonego i mikrofal., Większość fotoreceptorów i pigmentów fotosyntetycznych wykorzystuje część widma światła, która jest dobrze przenoszona przez wodę. Kuchenki mikrofalowe wykorzystują nieprzezroczystość wody do promieniowania mikrofalowego w celu podgrzania wody wewnątrz żywności. Jasnoniebieska barwa wody jest spowodowana słabą absorpcją w czerwonej części widma widzialnego.
