zapalenie kości i szpiku szczęki jest stosunkowo rzadką chorobą zapalną w krajach rozwiniętych.Etiologia nie jest znana, a teorie obejmują zakażenie bakteryjne (zapalenie zębów lub bakteriemię z ognisk odległych), niedobór naczyń (miejscowe zapalenie endarteritis), chorobę autoimmunologiczną 7 lub uraz.,9 Stany zmieniające unaczynienie kości, takie jak promieniowanie, nowotwór złośliwy, osteoporoza, osteopetroza i choroba Pageta predysponują do zapalenia kości i szpiku. Choroby ogólnoustrojowe, takie jak cukrzyca, niedokrwistość i niedożywienie, które powodują równoczesne zmiany w obronie gospodarza głęboko wpływają na przebieg zapalenia kości i szpiku.Częstość występowania tej choroby drastycznie spadła wraz z wprowadzeniem antybiotyków i poprawą ogólnego stanu zdrowia ludności oraz dostępem do opieki medycznej i stomatologicznej.,11,12,13
szczęki są unikalne od innych kości ciała, ponieważ obecność zębów tworzy bezpośrednią ścieżkę dla czynników zakaźnych i zapalnych do inwazji Kości za pomocą próchnicy i chorób przyzębia.Kości jamy ustnej wydają się być szczególnie odporne na zakażenie pomimo narażenia na florę jamy ustnej.15 to dodatkowo powtarza rzadkość żuchwy doświadczającej zapalenia kości i szpiku.
Mikrobiologia
zapalenie kości i szpiku kości długich zwykle przypisuje się Staphylococcus aureus, podczas gdy w żuchwowym zapaleniu kości i szpiku zwykle uważa się je za chorobę polikrobiologiczną.,8 poszukiwanie zakaźnego czynnika etiologicznego PCO doprowadziło niektórych badaczy do zbadania próbek mikrobiologicznych pobranych z próbek chirurgicznych. Badania bakteriologiczne i serologiczne wykazały Propionibacterium acnes, 16 gatunków Actinomyces lub Eikenella corrodens17 jako czynniki sprawcze, ale posiewy ze zmian kostnych często wykazują negatywne wyniki18,19 i żaden specyficzny mikroorganizm nie został zidentyfikowany jako dominujący czynnik etiologiczny.11,12,13 pokazuje to zatem różnicę między zapaleniem kości i szpiku kostnego w kościach długich a żuchwą., W przypadku, gdy w kościach długich zakażenie odbywa się przez Staphylococcus aureus, który jest zwykle przenoszony przez krwioobieg, okazało się, że nie jest to przypadek, gdy żuchwa jest dotknięta.
obrazowanie
rozważając obrazowanie zapalenia szpiku pozostaje duży wybór. Prosty stomatologiczny radiograf panoramiczny może wystarczyć do zdiagnozowania tego stanu. Jednak proces chorobowy może stać się widoczne na zdjęciu radiologicznym tylko w ostatnich stadiach. Obrazy ważone MRI T1 są zwykle lepsze, ponieważ stan zapalny tworzy niskie natężenie sygnału w normalnie jasnym sygnale tłuszczu zawartego w szpiku.,2 MRI nie wykazują szczególnych cech zdolnych do postawienia diagnozy, ale pokazują zakres zmian i mogą być pomocne w monitorowaniu choroby.20,21 zastosowanie ct wiązki stożkowej umożliwia uzyskanie wysokiej jakości obrazu wybranego obszaru. Obrazowanie to zostało wykorzystane w przypadkach opisanych powyżej i okazało się, że daje dokładne i szczegółowe informacje.
diagnostyka różnicowa
diagnostyka różnicowa jeszcze do zdiagnozowania PCO obejmuje złośliwe i łagodne podmioty omówione przez Eyrich et al., 6 Baltensperger i in.22 i Soubrier et al.,Do łagodnych należą kostniaki i włókniaki bez kostnienia, zakażenia gruczołów ślinowych (młodzieńcze nawracające zapalenie przyuszne lub przewlekłe nawracające zapalenie ślinianek) i nieswoiste przewlekłe zapalenie węzłów chłonnych. Złośliwe podmioty, które należy wziąć pod uwagę ze względu na podstępny charakter PCO to mięsak Ewinga, kostniakomięsak, chondrosarcoma, chłoniak nieziarniczy i choroba przerzutowa.
patogeneza
zróżnicowane metody leczenia PCO odzwierciedlają brak zrozumienia etiologii tej choroby., Uważa się, że stosunkowo naczyniowy i niedokrwienny charakter zakażonego regionu i sequestrum wytwarza obszar obniżonego napięcia tlenu, a także obszar, do którego antybiotyki nie mogą przeniknąć. Obniżone napięcie tlenu skutecznie zmniejsza aktywność bakteriobójczą polimorfoleukocytów, a także sprzyja konwersji uprzednio tlenowej infekcji na beztlenową. Szybkość dyfuzji antybiotyków do martwej kości jest tak niska, że często nie jest możliwe dotarcie do organizmów niezależnie od stężenia zewnętrznego., Może to prowadzić do nieskutecznych stężeń antybiotyków w miejscu zakażenia, pomimo stężenia w surowicy wskazującego na stężenie terapeutyczne.24
leczenie
leczenie różni się od zakresu prostych nieinwazyjnych metod leczenia do bardziej inwazyjnego i radykalnego. Podejście niechirurgiczne obejmuje: antybiotyki, 23 NLPZ, 23 tlenoterapia hiperbaryczna,25 leczenie bisfosfonianami, 15,23 i leki zwiotczające mięśnie.,18 po niepowodzeniu podejścia niechirurgicznego interwencja chirurgiczna do rozważenia obejmuje tylko obrzezanie, 25 obrzezanie z przeszczepem kości,26 częściowa (marginalna) resekcja,27 i resekcja segmentowa.23,27 niestety, zachowawcze leczenie niezmiennie może prowadzić do wielokrotnych nawrotów choroby, a agresywne leczenie może prowadzić do znacznego współistnienia choroby z późniejszą potrzebą operacji rekonstrukcyjnych7, w związku z czym klinicysta ma dylemat.,
wyróżniającą się cechą kliniczną obu przypadków była intensywna i niekontrolowana natura bólu z niewielkimi lub żadnymi towarzyszącymi objawami fizycznymi. Wskaźniki zapalne w normie. Różnice pomiędzy objawami były tak duże, że klinicysta wątpił w prawdziwość historii pacjenta. Połączenie badania MRI i CBCT było pomocne w rozróżnianiu zmian w kości., Lekcja wyciągnięta z tych przypadków jest taka, że we wczesnych stadiach przewlekłego zapalenia kości i szpiku identyfikacja choroby zależy w dużej mierze od oceny klinicznej, a nie od badań hematologicznych i radiologicznych. Inną cechą była niechęć infekcji do odpowiedzi na standardowe leczenie antybiotykami doustnymi, prawdopodobnie ze względu na zaproponowaną wcześniej teorię patogenezy. Dość długie kursy antybiotyków IV są wymagane do rozwiązania infekcji. Doustne antybiotyki wydają się nieskuteczne.
rola iniekcji wewnątrzostnej w indukcji zapalenia kości i szpiku pozostaje niejasna., W opublikowanej literaturze podano objawy bólu i obrzęku po podaniu iniekcji wewnątrzostnej pooperacyjnej.28,29,30Zgłaszano obrzęki po wstrzyknięciu do kości kostnej, które ustąpiły do 14 dni po podaniu, bez żadnych objawów chorobowych. Ta forma analgezji nie była związana z zapaleniem szpiku kostnego w literaturze medycznej. Było to jednak oczywiste jako czynnik inicjujący w drugim przypadku. Pozostaje tajemnicą, dlaczego u zdrowego dorosłego pacjenta powinno rozwinąć się zapalenie kości i szpiku po prostym wstrzyknięciu do jamy ustnej.
